بررسي شيوع و عوامل مؤثر بر رفتار تك فرزندي در بين زنان: مطالعه موردي در استان فارس

مقدمه: تك فرزندي به منزله عاملي در باروري خيلي پايين، مي تواند جمعيت را در آينده با مشكل نرخ رشد منفي و عدم جايگزيني روبرو سازد. در مطالعه حاضر تلاش شد كه شيوع و تعيين كننده هاي رفتار تك فرزندي در بين زنان استان فارس مطالعه شود. مواد و روش كار: تحقيق حاضر با استفاده از روش تحليل ثانويه 2 درصد از داده هاي خام سرشماري سال 1395 انجام شد. جامعه آماري شامل زنان داراي همسر 4915 ساله با حداقل يك فرزند بود كه تعداد 15076 نفر از آنها مورد بررسي قرار گرفت. مشخصه هاي فردي و سكونتي به عنوان متغيرهاي مستقل استفاده شدند. براي تحليل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 20 بهره برد شده است. يافته ها: احتمال تك فرزندي در بين زنان با تحصيلات دانشگاهي و شاغل بيشتر از زنان با ديگر سطوح تحصيلي و خانه دار بود. سكونت در منازل آپارتماني، استيجاري و نيز افزايش تعداد خانوارهاي ساكن در يك مكان احتمال تك فرزندي را به طور معني دار افزايش داده است. افزايش مساحت زيربناي واحد مسكوني به كاهش معني دار در احتمال تك فرزندي انجاميده است. نتيجه گيري: يكي از سياست هاي لازم جمعيتي براي تحقق باروري بالاتر از يك فرزند و رسيدن به باروري سطح جانشيني در استان، توجه به سياست هاي حوزه مسكن خواهد بود. تداوم روند وضعيت فعلي مسكن مي تواند سطح فعلي فرزندآوري استان را به سمت شيوع بيشتر تك فرزندي سوق دهد.