ظرفيت استعاره متناظر در كشف مباني تعليم‌ و تربيت اسلامي

هدف اين مقاله، تبيين نقش استعاره در شكل متناظر و تمايز آن با  برداشت صرفاً ادبي و زيبايي‌شناختي و يا صرف الهام‌بخشي، به‌منظور افزايش دقت علمي در تعليم‌وتربيت اسلامي است.  براي‌اين‌منظور، چنين استدلال شد كه استعاره متناظر باتوجه‌به تكيه صرف بر متن ديني و نيز غيرانتخابي‌بودن كليت و چارچوب آن مي‌تواند بديل مناسب رويكردهاي موجود براي ارائه مباني و اصول تعليم‌وتربيت اسلامي باشد. اين الگوي استعاري داراي ويژگي‌هاي محوريت علم به‌جاي تربيت، ذكر جزئيات در مقابل كليت، پيوند توأمان علم و تربيت به‌جاي رابطه پيوستاري و نقش مبنايي در مقابل نقش تكميلي است.