بررسي و تحليل موانع توسعه ناوگان حمل‌ونقل عمومي در كلان‌شهر اهواز با تأكيد بر موانع فيزيكي خودروها

حمل‌ونقل عمومي نقش مهمي در كاهش مصرف انرژي و گازهاي گلخانه‌اي دارد و با  كاهش ازدحام اتومبيل و كاهش فواصل مسافرتي ناشي از استفاده از وسايل حمل‌ونقل عمومي مي‌توان ميليون‌ها ليتر از بنزين را ذخيره كرد و از افزايش گازهاي دي‌اكسيد كربن جلوگيري كرد؛ اما در راستاي دستيابي به اين اهداف، حمل‌ونقل عمومي با موانع متعدد اقتصادي، سياسي  مديريتي، زيرساختي و  ... روبه‌رو است؛ كه موانع كالبدي از ديگر موانع قابل روئيت تر است و از ميان مشكلات كالبدي موانع ناوگان حمل‌ونقل عمومي به‌خصوص فيزيك خودروها بيشتر به چشم مي‌آيد. ازاين‌رو هدف اين مقاله بررسي و تحليل موانع توسعه ناوگان حمل‌ونقل عمومي در كلان‌شهر اهواز با تأكيد بر موانع فيزيكي خودروها است. رويكرد حاكم بر اين پژوهش، توسعه اي كاربردي و روش تحقيق به شيوه توصيفي، تحليلي و پيمايشي است. اطلاعات موردنياز تحقيق از طريق روش اسنادي، كتابخانه‌اي، پيمايشي و مصاحبه با مردم و كارشناسان گردآوري‌شده است. جهت رتبه‌بندي موانع از روش تصميم‌گيري ARAS و جهت پهنه‌بندي اين موانع در سطح شهر از مدل كريجينگ استفاده‌شده است. نتايج نشان مي‌دهد كه موانع در هر يك از ناوگان هاي اتوبوس و تاكسي داراي ضريب تأثير متفاوتي هستند؛ به‌گونه‌اي كه براي تاكسي راني؛ كمبود ناوگان (وزن 0.0161)، كيفيت پايين بهداشت داخل (0.074) و ضعف تنوع (0.066) داراي بيشترين تأثير اما براي اتوبوس‌راني؛ فرسودگي ناوگان، ضعف سيستم گرمايشي سرمايشي و ايمني پايين (با وزن مشترك 0.0116) داراي بيشترين تأثير هستند. پهنه بندي اين موانع در سطح شهر نشان مي دهد كه بيشترين پهنه‌هاي شهر در طيف خيلي نامناسب است و مناطق 2 و 5 به ترتيب مناسب‌ترين و نامناسب‌ترين مناطق هستند.