شناسايي و تببين عوامل مؤثر بر الگوي مسكن در شهرهاي ساحلي (نمونه موردي: شهر بوشهر)

مسكن نياز اساسي انسان و شاخصي براي توسعه انساني به شمار مي رود. مسكن به عنوان تبلور فضايي و تجسم كالبدي فعاليت سكونتي انسان در محيط، خردترين واحد جغرافيايي شمرده مي شود. مهم ترين بخش شهر، محل زندگي انسان ها است و سهم عمده اي از سطوح كاربري ها را نيز شامل مي شود. خانه اصلي ترين مكاني است كه انسان در تمام دوران زندگي اش با آن سروكار دارد. نخستين جهاني است كه آدمي در طول حيات خويش در آن سكني مي گزيند و شخصيت مي يابد. هم چنان كه انسان در حال رشد، تحول و شكوفايي است.هدف از اين پژوهش شناسايي و تبيين نقش عوامل اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و محيطي موثر بر الگوي مسكن شهر بوشهر است. روش تحقيق توصيفي تحليلي و پيمايشي است. جامعه آماري شامل كل جمعيت شهر بوشهر در سال 1395 برابر298594 نفر است. حجم نمونه كه با استفاده از رابطه ي كوكران محاسبه شده براي جمعيت شهر بوشهر 324 نفر مشخص شده است كه به دليل روايي و پايايي بيشتر به 350 نمونه افزايش يافته است كه به روش تصادفي انتخاب شده اند. با استفاده از مدل سازي معادلات ساختاري ارتباط بين عوامل اقتصادي، فرهنگي، اجتماعي و محيطي مورد بررسي قرار گرفت كه از بين عوامل ذكر شده عوامل اقتصادي با بارعاملي(86 درصد) ،عوامل فرهنگي(81 درصد) و اجتماعي(78درصد) و محيطي (75درصد) به ترتيب بيشترين و كمترين اثر را بر الگوي مسكن بوشهر نشان مي دهد. همچنين نتايج نشان مي‌دهد كه كليه عوامل مؤثر بر الگوي مسكن داراي ارتباط مثبت و معني داري در سطح اطمينان 99 درصدي مي باشند.