مطالعه قابليت‌هاي هنرهاي جوامع محلي بر مبناي رويكرد آموزش هنر جامعه‌محور (مطالعه موردي: عروسك‌هاي بازيچه، آييني و نمايشي)

هدف پژوهش حاضر، شناسايي ابعاد مختلف قابليت‌هاي هنرهاي جوامع محلي، به‌ويژه عروسك‌هاي بازيچه، و آييني و نمايشي، براي طراحي و اجراي برنامه‌هاي «آموزش هنر مبتني بر جامعه» است. روش آن، كيفي از نوع اكتشافي و با رويكرد پديدارشناسانه و جامعه پژوهش آن، مربيان، هنرمندان و پژوهشگران فعال حوزه هنرهاي بومي، به‌ويژه عروسك‌ها، و مشغول به آموزش در جوامع محلي است. روش نمونه‌گيري، هدفمند متجانس بود كه با 9 نفر به حد اشباع نظري داده‌ها رسيد. ابزار گردآوري داده‌ها، مصاحبه نيمه‌ساختاريافته بود. اعتبار اطلاعات گردآوري ‌شده با معيار ارزيابي لينكن و گوبا (1985) و روش دنزين (1978) و پاتون (1999) تأييد شد. روش تجزيه‌‌و‌تحليل داده‌ها با استفاده از روش هفت مرحله‌اي كولايزي (1978) صورت گرفت. براساس يافته‌هاي پژوهش قابليت‌هاي عروسك‌ها در دو سطح اصلي: «درون‌ساختي» و «برون‌ساختي»؛ چهار سطح مياني: «فرمي»، «محتوايي»، «كاربردي» و «كاركردي»؛ و سيزده مضمون خُرد: «مكان‌مندي»، «زمان‌مندي»، «نمايشگري»، «زيبايي‌شناسي چندبعدي»، «آيين‌مندي»، «بازشناسي هويتي»، «روايت‌مندي/ روايتگري»، «اقتضاي مكاني»، «خير عام اجتماعي»، «وجه مشاركتي»، «تفسيري»، «بازشناسي هويتي» و «روابط متقابل يادگيري و جامعه» انتزاع‌يافته است.