الگوي رابطه اي مديريت مكان- جرم به عنوان رهيافتي روش شناختي در جرايم شهري

مقوله «مديريت مكان» و عامل «مكان» يكي از پيشرفتهاي اخير در آراء حوزه خاص «جرم شناسي محيطي و مكاني» مي باشند. هدف از اين مطالعه، ارائه يك الگوي جديد مديريت مكان و نقد الگوهاي قطعي از مكان در تكنيك مديريت مكان است. رويكرد تحقيق اين مطالعه، كيفي، برخوردار از دو راهبرد شبيه سازي و استدلال منطقي و مبتني بر تحليل هاي ثانويه از داده هاي جرايم واقعي است. جامعه آماري تحقيق نيز شامل 392 مورد مكان نهايي جرايم شهري است كه به كمك تكنيك تحليل محتواي كمّي از ميان آمار جرايد موجود در سايت مگ ايران در بازه زماني 1390 الي 1399 شمسي در ميان سه محدوده جغرافيايي و محدوده كلانتري سه محله نارمك، نازي آباد و پونك؛ استخراج و تعداد نمونه هاي منتخب نيز معادل سهم ده درصدي از كل جامعه آماري و معرفي يك سوم از بهترين نمونه هاي معرف مدل رابطه اي مكان تحقيق مي باشد.مطالعه، داراي يك «الگوي رابطه اي مكان» و يك «الگوي مركب مديريت مكان» در جرم است. «الگوي مركب مديريت مكان» از يك سو داراي هستي شناسي مديريتي و از سوي ديگر داراي معرفت شناسي مكاني همسو با معرفت شناسي الگوي مكان است. هستي شناسي «الگوي مكان» مطالعه، همراه با ساختار مولفه هاي باز، تبييني و ماهيتي رابطه اي است. معرفت شناسي «الگوي مكان» نيز شامل هشت عامل فُرمكالبد، فعاليت، منابع، مجاورت، آلودگي، بي نظارتي، بي مشاركتي و بي شراكتي است. نتايج: ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ؛ دو ﻣﺪل ﻧﻈﺮي راﺑﻄﻪﻣﻨﺪي از ﻣﮑﺎن ﺟﺮم و ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻣﮑﺎن در ﺷﮑﻞ ﻋـﺎم ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻧﻈﻤـﯽ ﻧﻈـﺮي- روﺷﯽ درآورد و اﻣﮑﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽ از اﯾﻦ دو ﻣﺪل در ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﮐﺎرﺑﺮدي ﺟﺮمﺷﻨﺎﺳﯽ و ﭘﻠﯿﺴﯽ ﻓﺮاﻫﻢ ﮔﺮدﯾﺪ.