تاثير قابليت‌هاي رهبري فرماندهان بر كاهش فرار از خدمت، پرخاشگري و احساس افسردگي سربازان ناجا

زمينه و هدف: موفقيت فرماندهان در تعامل مطلوب با سربازان وظيفه به‌عنوان بخشي از بدنۀ ناجا، بستگي انكارناپذيري به توانايي نفوذ آن‌ها بر افراد دارد. اين توانايي كه در ادبيات رفتار سازماني رهبري نام دارد، مهم‌ترين ابزار تاثيرگذاري بر افراد است. هدف اين پژوهش بررسي تاثير قابليت‌هاي رهبري فرماندهان بر كاهش فرار از خدمت، پرخاشگري و احساس افسردگي سربازان ناجا است.روش: اين پژوهش از نظر هدف، كاربردي و از نظر شيوه اجرا، پيمايشي است. جامعه آماري پژوهش را سربازان مركز آموزش شهيد بيگلري مشكين شهر ناجا(1035 نفر) در زمستان سال 1398 تشكيل داده‌اند كه از بين آن‌ها 280 نفر به صورت نمونه‌گيري طبقه‌اي متناسب انتخاب شدند‌. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌هاي محقق ساخته قابليت‌هاي رهبري و فرار از خدمت با آلفاي كرونباخ 0.84 و 0.78 و پرسشنامه‌هاي استاندارد پرخاشگري باس و پري(1992) و افسردگي بك(1961)، به ترتيب با آلفاي كرونباخ 0.82 و 0.81 جمع‌آوري و با استفاده از مدل معادلات ساختاري با نرم‌افزار PLS تحليل شد. يافته‌ها و نتايج: پژوهش نشان داد همه قابليت‌هاي رهبري فرماندهان در چهار بعد نگرش، صفات، رفتار و اقتضائات رهبري، به طور معناداري بر كاهش فرار از خدمت، پرخاشگري و احساس افسردگي سربازان تاثير دارد. بنابراين در يك رويكرد انساني و با هدف كاهش همه اين موارد، پژوهش بيش از هر چيزي تمركز بر توسعه قابليت‌هاي فرماندهان در ابعاد چهارگانه آن را گوشزد مي‌كند، چراكه بكارگيري ظرفيت‌هاي موجود براي تعداد محدودي فرماندهان كه تاثيرات اهرمي بر نگرش‌هاي شناختي و عاطفي و رفتار تعداد قابل توجهي سرباز وظيفه دارند، بسيار منطقي است.