نقش ديپلماسي مسير دوم در مناسبات ايران و آمريكا: مطالعه موردي ديپلماسي ورزشي(2019-1998)

امروزه، كاربرد قدرت نرم و بومي‌سازي آن در تحولات نظام اقتصادي سياسي جهاني ضرورتي انكارناپذير است كه آن را در سه بعد فرهنگي، اقتصادي و سياسي مي‌توان مورد بررسي قرار داد. يكي از متغيرهاي فرعي در بخش فرهنگي، ورزش مي‌باشد. همچنين با تغيير شكل منازعات بعد از جنگ سرد، ديپلماسي مسير اول‌كه روشي براي حل منازعات بر سر منافع و قدرت است به تنهايي قادر به حل منازعات نبود. از اين رو روش‌هاي ديگري از جمله ديپلماسي مسير دوم با هدف رفع ابعاد ريشه‌اي منازعه به كمك ديپلماسي رسمي آمده و نقش مكمل را ايفا نمود. اين تكنيك كه توسط افراد غيررسمي و در محيط‌هاي غيررسمي صورت مي‌گيرد يكي از گام‌هاي مؤثر در راستاي فراهم‌آوردن زمينه صلح در سطوح رسمي است و يكي از گونه‌هاي ديپلماسي مسير دوم، ديپلماسي ورزشي است. اين پژوهش‌كه به روش كيفي و با استفاده از شيوه تئوري داده بنيان انجام گرفته، به دنبال پاسخ به اين سئوال است‌كه نقش ديپلماسي مسير دوم در مناسبات ايران و آمريكا، در حيطه ديپلماسي ورزشي چيست؟ ابزار تحقيق مصاحبه بوده و جامعه آماري مديران ورزشي مي‌باشند. نتايج تحقيق نشان داد كه چهار رديف گسترده شامل توسعه چندجانبه،‌ همبستگي، مديريت ارتباطات و پرستيژ بين المللي با زيرطبقه‌هاي خود به عنوان مؤلفه‌هاي اصلي ديپلماسي مسير دوم در مناسبات ايران و آمريكا مؤثرترند، و ديپلماسي مسير دوم، بخصوص ديپلماسي ورزشي مي‌تواند اثرگذاري به مراتب بيشتري در شرايط بحراني داشته باشد؛ جايي‌كه ديپلماسي رسمي قادر به حل منازعات منافع و قدرت نمي‌باشد.