تبيين و شناسايي عوامل مؤثر بر تصميم‌گيري شركت‌هاي دانش‌بنيان در شرايط عدم قطعيت

اين پژوهش بر موضوع تصميم‌گيري در فضاي عدم‌قطعيت و به‌صورت خاص بر تصميم‌گيري در حوزه نوآوري و شركت‌هاي دانش‌بنيان متمركز است. تصميم‌گيري در شرايط عدم‌قطعيت پيچيدگي‌هاي بسياري دارد كه اتكاي صرف به تحليل‌ها و الگوهاي رايج در تصميم‌گيري را مشكل مي‌كند. بنابراين، لزوم توجه به روش‌هاي جايگزين به‌ويژه در محيط واقعي تصميم‌گيري احساس مي‌شود. در اين پژوهش با رويكردي توصيفي، الگوي اين نوع تصميم‌گيري به‌صورت خاص در شركت‌هاي دانش‌بنيان با روش‌هاي كمّي و مدل‌سازي معادلات ساختاري تبيين شده است. تحليل‌هاي آماري بر‌اساس 320 پرسشنامه محقق ساخته شامل 77 گويه صورت‌گرفته و از روش حداقل مربعات جزئي و نرم‌افزار Smart PLS براي مدل‌سازي استفاده ‌شده است. الگوي به‌دست‌آمده نشان مي‌دهد كه مقوله‌هاي زمان و اطلاعات در آفرينش عدم‌قطعيت نقش زيادي دارند. اين عدم‌قطعيت درنهايت منجر به اتكاي تصميم‌گيران به روش‌هاي شهودي تصميم‌گيري مي‌شود. شرايط زمينه‌اي و مداخله‌گر به‌ترتيب شامل تلاطـم محـيطي، رقبا، تـغييرات بازار، تـغييرات فـناوري، تغييرات كلان و تجربه، آموزش، كنجكاوي و مخزن الگوهاي ذهني روي تصميم‌گيري شهودي تأثيرگذار هستند كه خود پيامدهايي شامل بهبود سرعت و دقت تصميم‌گيري، خلاقيت، افزايش رضايت و بهبود عملكرد شركت را به‌دنبال دارد.