نقش سياست‌هاي قومي‌مذهبي در بروز اختلافات اقوام و مذاهب در سوريه (1920- 2018)

جنگ داخلي سوريه محصول مجموعه اي پيچيده از عوامل داخلي و خارجي است. در اين پژوهش، علل داخلي بروز بحران سوريه از زاويه روند تحول مناسبات قومي و مذهبي در اين كشور بررسي مي‌شود. پرسش پژوهش آن است كه سياست‌هاي قومي–مذهبي دولت‌هاي سوريه چه تأثيري بر مناسبات اقوام و مذاهب در اين كشور و نهايتاً بروز بحران كنوني داشته‌اند. اين پژوهش بازه زماني فروپاشي امپراتوري عثماني تا 2018 را دربرمي‌گيرد. روش تحقيق تاريخي بوده و چارچوب نظري آن «الگوهاي سياست قومي» ارائه شده توسط مارتين مارجر است. طبق يافته‌هاي اين پژوهش، سياست‌ قومي‌‌مذهبي  حكومت سوريه در دوره قيموميت فرانسه، الگوي تكثرگرايي‌نابرابر با هدف برجسته كردن هر چه بيشتر تمايزات ميان اقليت‌هاي قومي‌‌مذهبي  و اكثريت عرب سني سوريه به منظور متحد كردن آن‌ها عليه جريان استقلال‌طلبي سوريه برپايه ناسيوناليسم عرب سني بوده است. سياست‌هاي قومي‌– مذهبي حكومت‌هاي دوره استقلال نيز مبتني بر الگوي همانند‌سازي فرهنگي و ساختاري در مورد اكثريت عرب سني و اقليت‌ها بوده است. اين سياست در مورد كردها متضمن تكثرگرايي‌نابرابر شديد به صورت تلاش براي اخراج و نابودسازي فيزيكي و فرهنگي آن‌ها نيز بود. فرضيه پژوهش آن است كه سياست‌‌ تكثرگرايي نابرابر دولت قيم فرانسوي حاكم بر سوريه و سياست همانندسازي دولت‌هاي دوران استقلال، علي‌رغم اهداف متضاد، در يك جهت حركت كرده و موجب بروز حس سوءظن، بي‌اعتمادي و احساس‌خطر دائمي هم در حكومت‌ها و هم در گروه‌هاي قومي‌‌مذهبي  و نهايتاً تداوم و تشديد منازعات اقوام و مذاهب در اين كشور شده است.