ارزيابي مولفه‌هاي انعطاف‌پذيري فضاهاي شهري در مشهد

امروزه تحولات سريع و گسترده در ابعاد اجتماعي و اقتصادي، زندگي شهري را متأثر و آن را نسبت به گذشته پوياتر و سيال‌تر كرده است. از اين‌رو، توجه به كيفيت انعطاف‌پذيري به‌منظور افزايش ميزان قدرت پاسخگويي فضاهاي شهري، موردنظر طراحان و مديران شهري مي باشد. در اين ميان، شهر مشهد سالانه با تناوب فراواني از لحاظ نوع و تعداد گردشگران و زائران مواجه است. اين امر تغييرات در نيازها و توقعات از فضاهاي شهري را به همراه دارد، بنابراين ضرورت دارد فضاهاي شهري برخوردار از قابليت انعطاف مناسبي باشند. عدم شناسايي و تحليل ميزان اثرگذاري هركدام از اجزاي فضاي شهري بر تحقق اين كيفيت باعث شده است تا در طراحي فضاهاي شهري راه‌حل‌هاي مؤثري استفاده نشود. بدين منظور هدف از اين پژوهش، سنجش ميزان انعطاف‌پذيري در فضاهاي شهري مشهد و شناسايي سهم هركدام از عوامل فضاي شهري در تحقق انعطاف‌پذيري است. روش پژوهش توصيفي-تحليلي و بر اين اساس ابتدا شاخص‌هاي انعطاف‌پذيري شناسايي و تعريف عملياتي شده اند. سپس با انتخاب فضاهاي شهري نمونه و با استفاده از روش پيمايشي اطلاعات موردنياز جمع‌آوري و در مرحله بعد با استفاده از محاسبه وزن عاملي فضاهاي شهري منتخب اولويت‌بندي گرديده است. بر اساس، نتايج مرحله اول، خيابان امامت با امتياز 0.847 منعطف‌ترين فضاي شهري و خيابان شيرازي با امتياز 0.375 از نظر انعطاف‌پذيري وضع نامناسبي برخوردار مي باشند. نتايج تكميلي نشان مي‌دهد كه در كيفيت انعطاف‌پذيري، عامل كالبدي با 6.8 امتياز بيشترين تأثير را دارد و عوامل عملكردي و ترافيكي با 3.5 و 0.98 امتياز در رده‌هاي بعدي قرار دارند.