فراتحليل كيفي مطالعات رفتار رأي دهي در ايران: 1397-1360

رأي‌دهي به عنوان يك كنش سياسي، به رفتار رأي دهندگان بستگي دارد. در ايران، به استناد اصل ششم قانون اساسي اداره‌ امور كشور با اتكاء به آراء عمومي تعريف و انتخابات گوناگوني برگزار شده است. ازاين‌رو، موضوع رفتار رأي‌دهندگان ايراني موردتوجه بسياري از پژوهشگران حوزه مطالعات انتخاباتي قرارگرفته است. تعدد و پراكندگي اين مطالعات، پژوهش حاضر را وا‌داشته تا براي اولين بار به كمك روش فراتحليل كيفي مطالعات انجام‌شده را ذيل «مطالعات رفتار رأي دهي»، شناسايي، دسته‌بندي و ارزيابي كند. جامعه آماري شامل مقالات علمي پژوهشي و ترويجي است كه در پايگاه‌هاي علمي مجلات تخصصي داخلي در بازه زماني 1360 تا 1397 نمايه شده است. طي فرايند ارزيابي، تعداد 35 اثر درون گنجي و براي ارزيابي ثانويه يافته ها، مورد ارزيابي قرارگرفت. يافته ها نشان مي دهد، دهه 1390، به لحاظ حجم پژوهش ها نقطه عطفي در مطالعات رفتار رأي دهي در ايران بوده است. مردان بيشترين سهم از انتشار مطالعات را داشته اند. انتخابات مجلس دوره دهم بيشترين مورد مطالعه و شهر تهران و رأي دهند گان عادي به ترتيب، بيشترين ميدان و مورد مطالعاتي را به خود اختصاص داده اند. همچنين عوامل جامعه شناختي با بيشترين فراواني، مؤثرترين عامل بر رفتار رأي دهي در ايران توصيه مي شود .