اكراسيا از منظر آلفرد ملي و مقايسه آن با ديدگاه ارسطو

اكراسيا يا ضعف اخلاقي، از نظر ارسطو و بسياري از معاصرين، از جمله آلفرد ملي، به معناي مخالفت عمدي، آگاهانه و ارادي فاعل با بهترين حكم خويش است كه به دليل ضعف اراده و نداشتن كنترل نفس فاعل رخ مي دهد. از منظر ارسطو اين پديده معمولا به دليل تاثير پذيرفتن قدرت استدلال يا علم بالقوه عامل اخلاقي از خواسته هاي اميال  پديد مي ايد. در اينكه اكراسيا و ضعف اراده دو پديده اند يا يك پديده بين فيلسوفان اختلاف نظر وجود دارد. علاوه بر اين در باره علت رخداد اين پديده نيز اتفاق نظر وجود ندارد. الفرد ملي اكراسيا را با ضعف اراده  و ارسطو آن را با ضعف اخلاق، مترادف ميداند. علاوه بر اينكه هر دو فيلسوف اكراسيا را پديده اي نفساني مي دانند كه منجر به عمل ارادي و اگاهانه فاعل مخالف با بهترين حكم مي شود. از ديدگاه هر دو، علت اكراسيا تأثير افراطي خواسته هاي بخش احساسي عامل بر بخش استدلالي وي است و راه مقابله با آن را تقويت بخش استدلالي نفس در مقابل بخش احساسي آن مي دانند به طوري كه براي داشتن قوت اراده، تقويت عامل اخلاقي در سه ساحت معرفتي، عاطفي و رفتاري لازم وضروري است. مقاله حاضر در صدد است تا به روش توصيفي ـ تحليلي اكراسيا را در حوزه عمل از ديدگاه آلفرد ملي بررسي و آن را با ديدگاه ارسطو مقايسه نمايد. در پايان مشخص مي شود كه عليرغم شباهت هاي بسيار، اين دو در بيان عوامل تحقق اكراسيا كاملا اتفاق نظر ندارند. در نزد ارسطو اكراسيا معلول نقص در عقل عملي و صرفاً در قلمرو افعال هنجاري، و در نزد ملي  معلول ناتواني در كنترل نفس است و عوامل روانشناختي مانند ترس و تنبلي، استرس، شستشوي ذهني، ... در آن موثر است وعلاوه بر افعال هنجاري در ساير قلمرو افعال عادي نيز امكان پذير است.