بازتاب مناسبات ميان صوفيان و دولت ايلخاني در صفوة الصفاي ابن‌بزاز (د 759ﻫ)

صفوة الصفا، مهم‌ترين اوليانامه عصر ايلخاني، روايت ويژه‌اي از مناسبات ميان مشايخ صوفي و نخبگان سياسي و نظامي و در نتيجه تاريخ سياسي عصر ايلخانان عرضه مي‌دارد. در اين روايات نه با تاريخ سياسي فراگير بلكه تنها با لحظاتي از آن مواجهيم كه رخداد محوري آن‌ها رويارويي ميان نمايندگان قدرت ايدئولوژيك، يعني مشايخ صوفي، و نمايندگان اصلي قدرت دنيوي، يعني نخبگان سياسي و نظامي است. گزارش هاي صفوة الصفا متضمن بازنمايي بي‎كم و كاست و منطبق با گزارش‎هاي تاريخ‎نگاري رسمي از اين رخدادها نيست بلكه معطوف به بازنويسي آن‌ها هم‌سو با جهت‌گيري سياسي مؤلف است. از اين قرار، مؤلف با گزينش عناصري از تاريخ سياسي آن‌ها را در نظم روايي جديدي پيكربندي مي‎كند تا روايتي با بازيگران واقعي و رخدادهاي واقعي و باورپذير فراهم آورد. اين پيكره روايي جديد نه مطلقاً تمثيلي است و نه كاملاً واقع‎گرايانه بلكه عناصري از تمثيل و واقعيت را در هم مي‌آميزد تا بتواند پيام ايدئولوژيك خود را كه همان برتري نهايي قدرت ايدئولوژيك بر قدرت دنيوي و سياسي است منتقل سازد.