معطوف بودن اخلاق به عينيت و عينيت‌گرايي درباره‌ي اخلاق

بستر كاوش مقاله‌ي پيش رو، بحث عينيت اخلاق است كه در حوزه‌ي فرااخلاق مطرح مي‌شود. اتخاذ موضع درباره‌ي اين كه آيا اخلاق عيني هست يا نه (و اگر عيني است، از چگونه عينيتي برخوردار است) كانون بحثهاي هستي‌شناختي فرااخلاق بوده است. تحليل تجربه‌ي اخلاقي متعارف (شهودها و دريافتهاي افراد غيرفيلسوف) درباره‌ي عينيت اخلاق، نزد متفكران فرااخلاق جايگاه ويژه‌اي دارد و ايده‌هاي فلسفي را خود بر زمينه‌ي اين تحليل بنا مي‌كنند. اما در اين سير و تحليل، معمولاً مرز تجربه‌ي اخلاقي متعارف با ايده‌هاي فيلسوفان مبهم است. مقاله‌ي پيش رو تلاشي است در تفكيك «معطوف بودن اخلاق به عينيت (مباع)» به‌عنوان جهت‌گيري تجربه‌ي اخلاقي متعارف، از «عينيت‌گرايي درباره‌ي اخلاق» به‌عنوان يك جهت‌گيري نظري در فرااخلاق. اين تفكيك، اولاً معلوم مي‌كند كه مباع به چه معني و چگونه در فرااخلاق نقش ايفا مي‌كند زيرا هم رابطه‌ي آن با نظريه‌ي فرااخلاقي به‌طور كلي روشن خواهد شد و هم اين كه چگونه عينيت‌گرايي را در موقعيت اوليه‌ي بهتري نسبت به نظريه‌هاي رقيب قرار مي‌دهد. نقشي كه براي مباع تبيين خواهيم كرد، بر اساس برخي مطالعات حوزه‌ي روان‌شناسي فرااخلاق به چالش كشيده شده است. از اين بحث كرده‌ايم كه چرا اين چالش نمي‌تواند مباع را زير سؤال برد. ناعيني‌انگاران براي وانهادن مباع و غلبه بر موقعيت اوليه‌ي بهتر عينيت‌گرايي ناگزيرند استدلال(هاي) قوي اقامه كنند. خواهيم ديد كه دو استدلال عليه وجود امور واقع عيني اخلاقي، به هدفشان دست نمي‌يابند.