حل بحران معنويت از منظر سيدحسين نصر و ارزيابي آن

از ديدگاه نصر و سنت‌گرايان ريشه اصلي بحران معنويت دركنار نهادن وچشم‌پوشي ازسنت است؛چراكه سنت اصلي‌ترين منبع معنويت است. پس سنت هم آبشخور معنويت است و هم بازگشت بدان، زداينده بحران‌ها و از جمله بحران معنويت خواهد بود و چون درنگاه وي،وحي،شالوده سنت است،پس معنويت با وحي و نيزدين كه فراورده وحي است برمدار هم‌بستگي خواهد چرخيد.پژوهش حاضر كه به حل بحران معنويت از منظرنصر و ارزيابي آن پرداخته است به اين پرسش پاسخ داده كه آيا معنويت پيشنهادي نصر گره‌گشا است يا خير و چه نقدي بر آن وارد است؟ اين مقاله با توجه به مفهوم معنويت و مباني آن نزد نصر،به نقد‌هاي ارائه شده اعم از نقدهاي منتشره و نقدهاي اين پژوهه پرداخته است.روش پژوهش، روش تحليليانتقادي است و اساسي‌ترين يافته‌هاي آن عبارتند از:يك.از آنجا كه دين، تحقق وحي و وحي شالوده سنت است،پس معنويتِ معطوفِ به سنت، ريشه در دين دارد.دو. نصر بين بُعد ظاهري و باطني دين تفكيك كرده و بُعد باطني كه جوهره دين است،منبع اصيل معنويت مي‌داند.سه.به گوهر مشترك بين اديان بر اساس باطن و فطرت مشترك بشري براي دستيابي به معنويت تأكيد دارد.چهار.اگر گوهر مشترك كه در قامت وحدت متعالي اديان جلوه مي‌كند مبناي معنويت شد، پس نگاه ما به ديگر اديان،نگاه سلبي نخواهدبود و آنچه كه مي‌تواند پيروان همه اديان را آشتي دهد،در آويختن به معنويت معطوف به سنت است كه در همه اديان،جاري است.پنج.با بررسي انتقادي اساسي‌ترين عناصر معنويتِ معطوف به سنت درمنظر نصر،اين نتيجه حاصل شدكه ضمن ارزشمندي ديدگاه نصر،حل بحران معنويت به معناي راستين، خارج از توان آن است.