"تمايز پرخاشگري كنشي و واكنشي در نوجوانان براساس سبك‌ فرزندپروري ادراك شده"

The distinction between reactive and proactive aggression in adolescent based on perceived parenting style

پرخاشگري در ميان كودكان و نوجوانان يكي از مشكلات رايج سلامت ذهني است كه مستلزم مداخلات اساسي است. درميان طبقه ­بندي­هاي متعدد، برخي از مطالعات با توجه به كاركردهاي مختلف اين مولفه ميان دو گونه پرخاشگري كنشي و واكنشي تمايز قائل شده و پيشايندها و نتايج متفاوتي را براي هر كدام شناسايي كردند. هدف پژوهش حاضر شناسايي نقش سبك­هاي فرزندپروري ادراك شده در نوجوانان در پيش ­بيني اين دو شكل از پرخاشگري است. در اين راستا 138 دختر و پسر نوجوان به روش در دسترس مورد مطالعه قرار گرفتند. نتايج رگرسيون نشان داد كه ادراك از سبك فرزندپروري مقتدر بروز كمتر پرخاشگري واكنشي را به طور معناداري در پسران پيش­بيني مي­كند. با اين­حال در دختران سبك فرزندپروري مستبد به طور معناداري نقش پيش­ بيني ­كننده­اي براي پرخاشگري واكنشي نشان داد. هم­چنين سبك فرزندپروري سهل ­انگار توانست به طور معناداري واريانس پرخاشگري كنشي را تنها در ميان افرادي كه نمرات بالايي از پرخاشگري به دست آوردند، تبيين نمايد. نتايج پژوهش حاضر مؤيد تفكيك بيان شده در پرخاشگري با توجه به تمايز بسترهاي خانوادگي است. لزوم مطالعات بيشتر در راستاي شناسايي علل و مباني خاص هر گونه و كنش عوامل فردي و محيطي در بروز پرخاشگري جهت علت­شناسي نظام ­مند اين پديده و طراحي مداخلات ضروري براي درمان و پيشگيري مورد بررسي قرار گرفت.

Aggression is one of the most common mental health problems among children and adolescents, entailing significant interventions. Among various categorisation of this concept, some studies differentiated reactive from proactive aggression based on different functions it has and identified distinctive antecedents and outcomes for them. The purpose of this study was to evaluate whether a specific perceived parenting style could differently predict reactive and proactive aggression. In this regard, 138 girl and boy adolescents were chosen by convenience sampling method. Regression results showed authoritative parenting style significantly predict the lower incidence of reactive aggression in boys, while the authoritarian parenting style displayed a predictive role for reactive aggression in girls. However, neglectful parenting style significantly explained the variance of proactive aggression only among high aggressive participants. The conclusion can be drawn for confirmation of the dichotomy mentioned above, considering the differential family context. It is suggested to do further study to identify particular causes and bases of reactive and proactive aggression beside the interaction of individual and environmental factors in line with investigating more precise aetiology and designing essential interventions for prevention as well as treatment.