بررسي ميزان تاب آوري ساكنين نواحي روستايي استان كرمانشاه در مواجهه با بلاياي طبيعي

زمينه و هدف: بلاياي طبيعي واقعيتي است كه امروزه بخش قابل توجهي از مناطق روستايي را تحت تاثير قرار داده است. با توجه به اينكه در برخي مواقع، پيشگيري از وقوع اين بلاياي طبيعي ميسر نمي‌باشد، لذا بررسي ميزان تاب آوري در برابر بلاياي طبيعي از اهميت بالايي برخوردار است. هدف اين مقاله بررسي ميزان تاب آوري ساكنين نواحي روستايي استان كرمانشاه در مواجهه با بلاياي طبيعي ‌مي‌باشد. روش: جامعه آماري شامل 14 شهرستان استان كرمانشاه و بالغ بر 270 پرسشنامه است. پايايي تحقيق توسط آلفاي كرونباخ و روايي توسط متخصصان جغرافيا و علوم اجتماعي تاييد شد. يافته‌‌ها: يافته‌ها نشان مي دهند كه ميزان رضايتمندي از عملكرد مديران محلي در راستاي بهبود وضعيت تاب آوري پايين مي‌باشد. زيرا كه ميانگين كل بدست آمده 2.8 از 5 در مقايسه با 3 ميزان كمتري را نشان مي دهد. با توجه به نتايج رگرسيوني از عوامل تاثير گذار اجتماعي، اقتصادي، محيطي، زير ساختي و نيز Beta (بتا) محاسبه شده مي توان اذعان داشت كه عوامل مديريتي در آينده مي تواند بيشترين تاثير را در بهبود وضعيت تاب آوري جوامع محلي در برابر بلاياي طبيعي داشته باشد و در رتبه بعدي عوامل اجتماعي قرار دارد. نتيجه گيري: نتايج اين تحقيق نشان داد كه مردم بومي نسبت به وقوع زلزله بسيار حساس هستند و نوعي ترس و وحشت در بين آن‌‌‌‌ ها وجود دارد. زلزله اخير كرمانشاه اين ترس و نگراني را بيشتر كرده است. زيرساخت‌ها هم آسيب پذير هستند. پاسخگويان معتقد هستند كه زيرساخت‌ها مناسب نبوده و در برابر مخاطرات آسيب پذير هستند. زير ساخت‌هاي تاثير گذاري مانند برخورداري روستاهاي منطقه از شبكه گاز سراسري، دسترسي به مراكز درماني بيمارستان، اورژانس، داروخانه و خانه بهداشت، دسترسي به نهادهاي امدادرسان(هلال احمر) يا مركز مديريت بحران، دسترسي به پليس و نيروي انتظامي، دسترسي به آتش نشاني، دسترسي به مراكز اسكان موقت و دسترسي به شبكه معابر اصلي همگي در وضعيت نامطلوبي قرار دارند.