اثربخشي درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بر سطح قند خون ناشتا و خودكارآمدي در زنان مبتلا به ديابت نوع II

هدف اين پژوهش، تعيين ميزان اثربخشي درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بر سطح قند خون و خودكارآمدي در زنان مبتلا به ديابت نوع II بود. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با پيش و پس‌آزمون و پيگيري، با گروه كنترل بود. جامعه آماري، شامل همۀ زنان ديابتي مراجعه كننده به بيمارستان امام خميني (ره) شهر تهران در پاييز 1397 بودند. روش نمونه‌گيري بصورت دردسترس (30 زن ديابتي) انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (n=15) و گواه (n=15) قرار گرفتند. مرحله پيش‌آزمون، مقياس پرسشنامه خودكارآمدي عمومي (شرر و همكاران؛ 1982) و تست قند خون ناشتا انجام شد. سپس گروه آزمايش 8 جلسه تحت درمان قرار گرفتند و گروه گواه هيچ مداخله‌اي دريافت نكردند و در پايان هر دو گروه تحت پس‌آزمون و دوره پيگيري (3 ماه) قرار گرفتند. تحليل داده‌ها، براي متغير خودكارآمدي، از روش تحليل كوواريانس تك‌متغيره و براي اندازه گيري قند خون ناشتا از تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر استفاده شد. يافته‌ها نشان دادند بين دو گروه آزمايش وگواه، پس از اجراي درمان تفاوت معناداري وجود دارد. بطوريكه، ميانگين نمره خودكارآمدي گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل افزايش و سطح قند خون ناشتا كاهش يافت (p 0.001).