تأثير فشار كاري بر توسعۀ مهارت با نقش ميانجي سبك‌هاي عمومي تصميم‌گيري كاركنان دانشگاه

اين پژوهش با هدف «تأثير فشار كاري بر توسعۀ مهارت با نقش ميانجي سبك‌هاي عمومي تصميم‌گيري كاركنان دانشگاه» انجام‌گرفته است روش پژوهش توصيفي – پيمايشي باهدف كاربردي و از لحاظ زماني مقطعي و با توجه به جمع‌آوري اطلاعات ميداني و با توجه به روش تجزيه‌وتحليل اطلاعات و رابطه بين متغيرها، از نوع همبستگي بوده است. جامعۀ آماري پژوهش شامل تمامي كاركنان يكي از دانشگاه‌هاي دولتي به تعداد 322 به‌صورت طبقه‌اي انتخاب شدند. براي تعيين حجم نمونه در پژوهش حاضر با استفاده از فرمول كوكران و با سطح اطمينان 95 درصد، تعداد 183 نفر انتخاب شدند. ابزار اصلي مورد استفاده در اين تحقيق، پرسشنامه‌هاي فشار كار (QWI) (Spector Jex, 1998)، پرسشنامۀ سبك‌هاي عمومي تصميم‌گيري اسكات و بروس (GDMS) و توسعه مهارت توسط (BoyceZaccaro Wisecarver, 2010) بود. براي بررسي نرمال بودن داده‌ها از آزمون كولموگروفاسميرنوف و براي تحليل داده‌ها از روش معادلات ساختاري استفاده شد و براي تجزيه‌وتحليل اطلاعات از نرم‌افزار SPSS23 و Smart Pls3 استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد فشار كاري بر سبك‌هاي عمومي تصميم‌گيري و توسعۀ مهارت تأثير مستقيم دارد. همچنين فرضيات فرعي تحقيق نيز مورد تأييد قرار گرفت يعني فشار كار بر تصميم‌گيري و توسعۀ مهارت؛ و سبك‌هاي عمومي تصميم‌گيري بر توسعۀ مهارت نيز تأثير مستقيم دارد. نتايج تحقيق نشان داد توجه به كاركنان دانشگاه به‌عنوان منابع و سرمايه‌هاي انساني و توانمندسازي آنان از لحاظ مهارتي و سبك‌هاي تصميم‌گيري مي‌تواند جامعۀ دانشگاهي را در مسير توسعه و پيشرفت قرار دهد.