تأثير تمرين تناوبي شديد بر بيوماركرهاي اتوفاژي عضله اسكلتي در موش هاي نر سالمند

مقدمه و هدف: اتوفاژي نقش مهمي در فرايند سالمندي ايفا مي كند. تمرينات ورزشي به عنوان يكي از مهم ترين تعديل كننده هاي سالمندي شناخته شده اند، با اين حال آثار تمرينات تناوبي شديد (HIIT) بر شاخص هاي اتوفاژي كمتر شناخته شده است. از اين رو، هدف پژوهش حاضر بررسي اثر HIIT بر مقادير پروتئيني سيسترين 2، AMPK، beclin1 و ULK1 در عضله اسكلتي موش‌هاي نر سالمند بود. مواد و روش ها: 20 سر موش نر سالمند نژاد ويستار (18 ماهه) به‌طور تصادفي به دو گروه تجربي و كنترل تقسيم شدند. پس از برآورد حداكثر سرعت، موش ها در گروه‌ تجربي در هشت هفته تمرينات تناوبي شديد دويدن روي تردميل (8-5 مرحله فعاليت 2 دقيقه‌اي با شدت معادل 80 تا 100 درصد اكسيژن مصرفي بيشينه و با دوره‌هاي استراحتي فعال 2 دقيقه‌اي با شدت معادل 50 درصد اكسيژن مصرفي بيشينه)، 5 جلسه در هفته شركت كردند. نمونه هاي بافت عضله دوقلو جهت اندازه گيري سطوح پروتئيني شاخص هاي مورد بررسي 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمرين استخراج شد. جهت تجزيه وتحليل داده ها از آزمون تي مستقل در سطح معني دار 0.05 P استفاده شد. نتايج: نتايج حاصل از آزمون تي مستقل نشان داد كه اجراي هشت هفته HIIT با افزايش معني دار مقادير پروتئيني سيسترين 2 (0.01=P)، AMPK فسفريله (0.005=P)، beclin1 (0.001=P) و ULK1 (0.03=P) در گروه HIIT در مقايسه با گروه كنترل همراه بود. نتيجه‌گيري: به نظر مي رسد HIIT مي تواند به واسطه تأثير بر مسير سيسترين-2/ AMPK، نقش تنظيمي در اتوفاژي داشته باشد و پيشرفت تغييرات همراه با سالمندي در عضله اسكلتي موش هاي سالمند را تعديل كند.