اثربخشي زوج درماني سيستمي-رفتاري بر عملكرد خانواده و عملكرد جنسي زنان داراي همسر معتاد

هدف: هدف از اين پژوهش تعيين اثربخشي زوج درماني سيستميرفتاري بر بهبود عملكرد خانواده و عملكرد جنسي زنان داراي همسر معتاد بود. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون و پيگيري سه ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماري، زنان داراي همسر معتاد مراجعه كننده به مركز مشاوره ويژه زنان تحت نظارت دانشگاه علوم پزشكي در شهرستان سنندج در سال 1398 بود. با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس، 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه‌ آزمايش و گواه جايگزين شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه سنجش خانوده اپشتاين، بالدوين و بيشاب (1983) و پرسشنامه عملكرد جنسي زنان روزن و هايمن (2000) بود، و زوج درماني سيستميرفتاري كرو و ريدلي (2000)  طي 10 جلسه 90 دقيقه اي هفته اي يك بار براي گروه آزمايش اجرا شد. داده‌ها با آزمون تحليل واريانس آميخته تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه زوج درماني سيستميرفتاري بر بهبود عملكرد خانواده (1927.38=F، 0/001=P) و عملكرد جنسي (43.68=F، 0.001=P) زنان داراي همسر معتاد در مرحله پس آزمون اثربخش بوده و اين تأثير در مرحله پيگيري نيز پايدار مانده است. نتيجه گيري: رويكرد زوج درماني سيستميرفتاري به زنان داراي همسر معتاد كمك كرد تا توانايي خود را براي ايجاد روابط مؤثر، گفت وگو، مذاكره، و تعامل افزايش دهند و از اين طريق عملكرد خانواده و عملكرد جنسي خود را بهبود بخشند.