اثربخشي درمان گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر صميميت زناشويي و رضايت جنسي زنان پيش‌يائسه

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر صميميت زناشويي و رضايت جنسي زنان پيش يائسه بود. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي با گروه آزمايش و گواه و طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري دوماهه و جامعه آماري 86 زن پيش يائسه مراجعه‌كننده به خانه‌هاي سلامت شمال شهر تهران در سال 1397 بود. پس از اعلام فراخوان و غربالگري با استفاده از پرسشنامه‌هاي صميميت زناشويي باگاروزي (2001) و رضايت جنسي لارسون، اندرسون، هولمن و نيمن (1998) 40 زن به شيوه در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمايش (20 زن) و گواه (20 زن) به‌صورت تصادفي جايگزين شدند. برنامه درمان پذيرش و تعهد هيز و استرواسال (2010) طي هشت جلسه 90 دقيقه اي به صورت هفتگي يك جلسه در مورد گروه آزمايش اجرا شد. هر دو گروه در سه مرحله به پرسشنامه‌هاي پژوهش پاسخ دادند و داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس مختلط با اندازه‌گيري مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايجنشان داد كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر صميميت زناشويي (4.94=F، 0.032=p) و رضايت جنسي (39.46=F، 0.001=p) اثر داشته و اين اثر در مرحله پيگيري پايدار مانده است. نتيجه‌گيري: از آنجايي كه درمان پذيرش و تعهد منجر به بهبود صميمت و رضايت زناشويي شد؛ مي‌توان از آن به‌عنوان روش مداخله‌اي مؤثر براي بهبود صميميت زناشويي و رضايت جنسي در زنان پيش يائسه بهره برد.