بررسي رابطۀ بين روابط معلم-دانش‌آموز و آموزش سنتي با اضطراب و افسردگي در دانش‌آموزان با ميانجي‌گري احساس شرم و گناه

هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطۀ بين روابط معلمدانش آموز و آموزش سنتي با اضطراب و افسردگي در دانش آموزان با ميانجي گري احساس شرم و گناه بود. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش هاي كاربردي و از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگي است. جامعۀ پژوهش را كليه دانش آموزان دختر راهنمايي و متوسطه شهر رشت در سال 99-1398 تشكيل دادند كه از بين آنها به صورت در دسترس 250 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل پرسشنامه ارتباط معلمدانش آموز (2001)، پرسشنامۀ آموزش سنتي (1398)، پرسشنامۀ اختلال اضطراب فراگير (2007)، مقياس كوتاه شرم و گناه (2015) و پرسشنامه سلامت بيمار (افسردگي) (2013) بود. روش تحليل اين پژوهش، تحليل مسير كه با استفاده از آن روابط علي متغيرهاي پژوهش بررسي شد. يافته ها نشان داد كه ارتباط معلم دانش آموز چه به صورت مستقيم و چه به صورت غيرمستقيم به واسطۀ شرم و گناه قادر به پيش بيني افسردگي و اضطراب بود. نتيجه مي شود كه ارتباط معلم دانش آموز نقشي كليدي در سلامت روان دانش آموز دارد؛ و رابطه معني دار و مراقبتي و حمايتي و همدلانه بين معلم و دانش آموز مي تواند نقش پيگيرانۀ مهمي در بروز آسيب هاي بعدي داشته باشد.