رابطه نيازهاي بنيادين روانشناختي و درگيري تحصيلي: نقش واسطهگري انگيزش دروني

مجموعه گسترده‌اي از پژوهش‌ها بر اهميت نقش درگيري تحصيلي به‌عنوان يك سازه جديد در يادگيري تأكيد كرده‌اند. پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش واسطه اي انگيزش دروني در رابطه ميان نيازهاي بنيادين روانشناختي و درگيري تحصيلي انجام گرفت. روش پژوهش از نوع توصيفي با طرح همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل دانشجويان دانشگاه كاشان در سال 1398 بودند كه از ميان آنان 331 نفر بر اساس روش نمونه گيري تصادفي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه هاي درگيري تحصيلي ريو و تسنگ، نيازهاي بنيادين روان شناختي گانيه و انگيزش تحصيلي هارتر بودند. داده هاي جمع‌آوري‌شده با روش همبستگي پيرسون و مدلسازي معادلات ساختاري تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان داد كه بين نيازهاي روان شناختي، درگيري تحصيلي و انگيزش دروني رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (0.01 p). همچنين نتايج نشان داد كه مدل مطرح‌شده از برازش خوبي برخوردار است. نتايج تحليل مسير حاكي از اين بود كه نيازهاي بنيادين روان شناختي بر درگيري تحصيلي تأثير معناداري دارد و انگيزش دروني اين رابطه را ميانجي گري مي كند. بر اساس نتايج پژوهش حاضر، ارضاي نيازهاي روان شناختي مي‌تواند با تقويت انگيزش دروني منجر به افزايش درگيري تحصيلي در دانشجويان شود؛ بنابراين ضروري است اقدامات لازم در جهت برنامه‌ريزي و بازنگري در شيوه‌هاي آموزشي در راستاي بهبود ارضاي نيازهاي بنيادين روانشناختي مورد توجه قرار گيرد.