بررسي اثربخشي درمان مواجهه با نگراني مبتني بر واقعيت مجازي در كاهش نشانه هاي اختلال اضطراب فراگير

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان مواجهه با نگراني مبتني بر واقعيت مجازي در كاهش نشانه هاي اختلال اضطراب فراگير است. اين پژوهش در چارچوب طرح هاي تجربي تك موردي با خط پايه چندگانه و پيگيري 6 هفته اي انجام شد. از ميان افرادي كه در سال 1398 به مراكز مشاوره و روان درماني شهر تبريز مراجعه نموده بودند،3 شركت كننده زن كه از طريق مصاحبه ساختار يافته مبتني بر DSM5 تشخيص اختلال اضطراب فراگير دريافت كرده بودند، به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. پروتكل درماني اين پژوهش مبتني بر مدل بكر و مارگراف (2002) بود كه مواجهه درماني براي اختلال اضطراب فراگير را در 15 جلسه معرفي مي نمايد، با اين تفاوت كه در پژوهش حاضر مواجهه به جاي تجسم از طريق تكنولوژي واقعيت مجازي انجام شد. در اين مطالعه سه فيلم 360 درجه بر اساس نگراني هاي مراجعين ساخته و به كمك ابزارهاي واقعيت مجازي براي شركت كنندگان نمايش داده شد. مقياس هايي كه براي سنجش متغيرها استفاده شد عبارت بودند از مقياس اجتناب شناختي سكستون و داگاس (2009) و پرسشنامه اضطراب فراگير (GAD7) اشپيتز، كرونك، ويليامز و لو (2006). نتايج با استفاده از تحليل چشمي، درصد بهبودي و شاخص تغيير پايا تحليل شد. نتايج تحليل ها نشان داد كه مواجهه درماني مبتني بر واقعيت مجازي در كاهش نشانه هاي اختلال اضطراب فراگير و اجتناب شناختي افراد دچار اين اختلال از نظر باليني و آماري (P 0/05) معني دار است. بنابراين درمان مواجهه با نگراني مبتني بر واقعيت مجازي، در كاهش نشانه هاي اختلال اضطراب فراگير موثر است.