مقايسه برنامه زماني پارادوكسي و درمان شناختي رفتاري بر نگراني و نشخوار فكري بيماران دچار اضطراب اجتماعي

هدف از پژوهش حاضر، مقايسه اثربخشي درمان برنامه زماني پارادوكسي و درمان شناختي رفتاري بر نگراني و نشخوار فكري افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعي بود. جامعه پژوهش حاضر را افراد با تشخيص اختلال اضطراب اجتماعي در شهر تهران و گرگان تشكيل مي دادندكه داراي پرونده فعال در فصل پاييز و زمستان 98 بودندكه از اين تعداد 45 نفر از افراد با تشخيص اختلال اضطراب اجتماعي به صورت در دسترس انتخاب شدند و در يك گروه گواه و دو گروه آزمايش جايگزين شدند. ابزار هاي مورد استفاده در پژوهش شامل پرسشنامه نگراني پن استت (زينبارگ و بارلو، 1990) و مقياس پاسخ هاي نشخوارگري (نولن، 1989) بودند. براي تجزيه و تحليل داده هاي به دست آمده از تحليل كوواريانس و آزمون تعقيبي استفاده شد. نتايج نشان داد بين ميانگين نگراني و نشخوار فكري در مرحله پس آزمون و پيگيري در گروه برنامه زماني پارادوكس و درمان شناختي رفتاري نسبت به گروه كنترل تفاوت معناداري وجود دارد. همچنين درمان برنامه زماني پارادوكسي با وجود برتري نسبي نسبت به درمان شناختي رفتاري، تفاوت معناداري از لحاظ نمرات نگراني و نشخوار فكري در مرحله پس آزمون و پيگيري مشاهده نشد(p 0.05). به طور كلي بر اساس نتايج اين مطالعه مي توان گفت درمان برنامه زماني پارادوكسي و شناختي رفتاري باعث كاهش علائم نگراني و نشخوار فكري در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعي شده اند. همچنين اين تاثير با ثبات بوده و اثربخشي بعد از دوره پيگيري حفظ شده است.