مطالعه تاثير سامانه‌هاي سطوح آبگير باران بر ويژگي‌هاي پوشش گياهي مناطق خشك (مطالعه موردي منطقه تاسوكي سيستان)

استفاده بي رويه از منابع آب و خاك به ويژه در مناطق خشك و نيمه خشك سبب افزايش فرسايش خاك و به دنبال آن وقوع سيلاب هاي مخرب و بروز گرد و غبار و تشديد پديده بيابان زايي مي گردد. بنابراين براي جلوگيري از معضلات زيست محيطي اين نواحي، نياز به مديريت كارآمد منابع آب و خاك آنها مي باشد. سامانه هاي سطوح آبگير باران يكي از نقاط قوت مناطق خشك و بياباني است كه استعدادهاي بالايي براي توسعه اين نواحي دارد. اين پژوهش عملكرد تاثير سامانه هاي سطوح آبگير باران بر ويژگي‌هاي پوشش گياهي منطقه تاسوكي سيستان را مورد بررسي قرار داد. براي اجراي اين تحقيق مساحت سطح آبگير باران به عنوان محدوده مطالعاتي و همچنين جوار آن نيز به عنوان تيمار شاهد انتخاب شد. با توجه به پراكنش گونه‌هاي گياهي موجود در محدوده سطوح آبگير باران، اندازه پلات‌ها به گونه اي انتخاب گرديد كه با توجه به مساحت محدوده، علاوه بر گونه هاي درختچه‌اي، دقت لازم براي ارزيابي پوشش بوته‌اي را نيز دارا باشد. بر اين اساس، دو ترانسكت خطي هر يك به طول 250 متر در هر واحد پژوهشي گذاشته و در هر50 متر پلات 3 ×3 متري مشخص و داخل آنها نيز پلات 1 ×1 متري انداخته و ويژگي هاي درصد تاج پوشش، مقدار توليد علوفه، درصد لاشبرگ، تعداد پايه و سطح خاك لخت اندازه گيري شد. علوفه با دست برداشت و بعد از خشك شدن با ترازوي ديجيتال با دقت 0.01 گرم وزن شد. يافته‌ها با استفاده از نرم افزار آماري spss تحليل شد. نتايج نشان داد كه گونه هاي گياهي Alhagi camelorum، Aeluropus littoralis، Tamarix stricta، Haloxylon aphylum، Hammada salicornica در اين محدوده رويش نموده اند ولي در منطقه شاهد فقط گونه Hammada salicornica پراكنش دارد. تجزيه تحليل آماري نشان داد كه مقايسه ميانگين يافته هاي تمام ويژگي هاي دو تيمار شاهد و سطوح آبگير باران در سطح يك درصد اختلاف معني داري با هم داشتند كه اين وضعيت نشان دهنده عملكرد مناسب اين سامانه در بهبود پوشش گياهي و بهبود اثرات زيست محيطي اين محدوده مي باشد.