بررسي شاخص‌هاي زيست پذيري در بافت‌هاي فرسوده و تاريخي محلات شهري مطالعه موردي: منطقه 12 كلانشهر تهران

بافت هاي فرسوده و تاريخي درون بخش هاي قديمي و مياني شهرها به دليل شرايط خاص اقتصادي، اجتماعي و كالبدي خود، موجبات فرسودگي و شكاف عميق با ساير بخش هاي شهري را پديد آورده است. پايين آمدن منزلت اجتماعي و اقتصادي و نابساماني هاي كاركردي و كالبدي اين بافت ها به همراه افت بسيار شديد كيفيت محيطي زيست شهري، ضرورت توجه به زيست پذيري اين محدوده ها از شهر را بيش از پيش نموده است. در اين راستا تحقيق حاضر با روش توصيفي ـ تحليلي به بررسي و اولويت بندي عوامل موثر بر زيست پذيري بافت هاي فرسوده و تاريخي منطقه 12 شهر تهران در راستاي پايداري محلات شهر پرداخته است. جامعه آماري ساكنين بافت فرسوده و تاريخي منطقه 12 است كه حجم آنها با استفاده از فرمول كوكران تعداد 384 نفر مي باشد. روش جمع آوري داده ها اسنادي ـ كتابخانه اي و با استفاده از ابزار پرسش نامه است. براي تجزيه و تحليل و همچنين آزمون فرضيه هاي تحقيق از مدل هاي ويكور،  روش درون يابي داده هاي (idw) و همچنين آزمون t test استفاده شده است. نتايج پژوهش حاضر نشان مي دهد كه منطقه 12 به‌طوركلي به لحاظ شاخص‌هاي زيست پذيري در وضعيت نسبتاً مطلوبي قرار دارد. در بين محلات محله بهارستان در وضعيت مطلوب در مقابل محله هاي بازار و پامنار در وضعيت نامطلوبي به لحاظ شاخص‌هاي زيست پذيري قرار دارند. با توجه به يافته‌هاي پژوهش، مؤلفه‌هاي امكانات زيرساختي وحمل و نقل به ترتيب با بيشترين ميزان مطلوبيت، اثرگذارترين مؤلفه‌ها در زيست پذيري منطقه 12 بوده و مؤلفه‌هاي امنيت اجتماعي و فردي، هويت و حس مكان با كم ترين ميزان مطلوبيت،كم اثرترين مؤلفه‌ها در زيست پذيري منطقه بوده اند.