مقايسه مدل‌هاي دولوميتي شدن كربنات‌هاي ترياس-نئوكومين در خاور زاگرس بلند

سنگ‌هاي كربناته به‌خصوص دولوميت‌ها از رخساره‌هاي چيره توالي رسوبي مزوزوئيك زاگرس هستند و در بسياري از ميدان‌هاي نفت و گاز منطقه نقش مخزن را ايفا مي‌كنند. به‌منظور آگاهي از نحوه عملكرد فرايندهاي رسوبي و دياژنتيكي در تشكيل دولوميت‌هاي ترياس تا ‌نئوكومين بخش خاوري زاگرس بلند، در اين تحقيق رخنمون‌هاي كربناته كوه خانه‌كت بررسي شده‌اند. داده‌هاي زمين‌شناسي، پتروگرافي و زمين‌شيمي به‌شناخت چهار مدل دولوميتي‌شدن در اين كربنات‌ها منجر شد. دولوميت‌هاي ترياس زيرين‌‌مياني و ژوراسيك بالايي از لايه‌هاي ضخيم تا متوسط و بلورهاي متوسط تا ريز نسبتاً منظم تشكيل شده‌اند. تركيب ايده‌آل و نسبت ايزوتوپي اكسيژن سنگين (1.25 تا PDB ‰3.20+) در كنار حضور چشمگير تبخيري‌ها نشانه ارتباط اين دولوميت‌ها با تغليظ و فرونشست شورابه‌هاي تبخيري (مدل برگشتي) است. بخش دولوميتي ترياس بالايي زاگرس، شامل دولوميت‌هاي توده‌اي با بلورهاي درشت و متوسط داراي تركيب ايزوتوپي اكسيژن سبك (2.35 تا PDB ‰8.10) است. كاني‌شناسي و زمين‌شيمي اين دولوميت‌ها حاكي از دماي نسبتاً زياد محيط تشكيل و دخالت عوامل دياژنتيك زيرسطحي از جمله تجديد تبلور در اعماق زمين (مدل دفني) است. دولوميت‌هاي ژوراسيك زيرين غالباً ريزبلور هستند و نسبت ايزوتوپي اكسيژن سنگين (2.20 تا PDB ‰2.61) دارند.