اثر تمرين استقامتي، بي‌تمريني و شوك تمريني بر انتقال‌دهنده‌هاي لاكتات عضلۀ دوقلو و عملكرد استقامتي موش‌هاي صحرايي نر

تمرين هوازي مي‌تواند با افزايش انتقال‌دهنده‌هاي لاكتات، تأثير مهمي در به تأخير انداختن خستگي داشته باشد. با اين حال، تغييرات انتقال‌دهنده‌هاي مونوكربوكسيلات‌ها در دورۀ بي‌تمريني و تأثير تمرينات موسوم به شوك بر حفظ سازگاري‌هاي تمرين در دورة بي‌تمريني ناشناخته است. بنابراين، هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر تمرين استقامتي، بي‌تمريني و تمرين شوك بر عملكرد استقامتي و ميزان پروتئين انتقال‌دهنده‌هاي مونوكربوكسيلات (MCT1 و MCT4) عضلۀ دوقلو موش‌هاي صحرايي نر بود. در اين پژوهش آزمايشي، تعداد 24 موش صحرايي نر (6.75 ± 247.05 گرم) در چهار گروه كنترل، تمرين استقامتي، تمرين استقامتي+ بي‌تمريني، و تمرين استقامتي + تمرين شوك قرار گرفتند. برنامۀ تمرين دويدن روي نوار گردان به مدت 12 هفته (5 جلسه در هفته با شدت حدود 85 درصد Vo2 max در هفتۀ آخر) انجام گرفت؛ برنامۀ بي‌تمريني يا تمرين شوك در گروه‌هاي مربوطه (هفته‌اي يك جلسه و به مدت 40 دقيقه و با سرعت 3020 متر در دقيقه) از هفتۀ 10 تا 12 اجرا شد. مقدار پروتئين MCT1 و MCT4 با استفاده از روش الايزا اندازه‌گيري شد. عملكرد استقامتي نيز با استفاده از آزمون وامانده‌ساز سنجيده شد. مقدار MCT1 عضلۀ دوقلو در گروه تمرين استقامتي بيشتر از گروه كنترل بود (0.001=P). اما، سطح MCT1 گروه بي‌تمرين نسبت به تمرين استقامتي (1.000=P) و تمرين شوك (0.998=P) تفاوتي نداشت. به‌علاوه، تمرين استقامتي، بي‌تمريني و تمرين شوك در مقدار MCT4 عضلۀ دوقلو تغييرات معناداري را ايجاد نكرد (0.148=P). بي‌تمريني موجب افت محسوس عملكرد استقامتي نسبت به گروه تمرين شد (0.001=P). با وجود كاهش معنادار عملكرد گروه شوك نسبت به گروه تمرين (0.001=P)، تمرين شوك از افت عملكرد ناشي از بي‌تمريني جلوگيري كرد (0.006=P). تمرين استقامتي موجب افزايش مقدار MCT1 عضلۀ دوقلو مي‌شود. اين افزايش، تحت تأثير بي‌تمريني يا تمرين شوك قرار نمي‌گيرد. با اين حال، به‌نظر مي‌رسد تمرين شوك بتواند از افت عملكرد استقامتي ناشي از بي‌تمريني به‌طور معناداري بكاهد.