پارامترهاي تأثيرگذار بر روي اندركنش پي‌هاي سطحي كارگذاري شده در عمق و گسلش معكوس

زلزله‌هاي تركيه و تايوان در سال‌ 1999 و چين در سال 2008، خرابي‌هايي را در ساختمان‌ها برجاي گذاشت كه ناشي از  برخورد مستقيم جابه‌جايي ناشي از گسل به آنها بوده است. پس از اين وقايع، نظر جامعه مهندسي بيش‌ازپيش به اين پديده معطوف گرديد. لذا از آن سال‌ها به بعد، تحقيقات نسبتاً زيادي در خصوص اندركنش گسيختگي ناشي از گسل و ساختمان‌ها انجام شده است. اگرچه عملكرد پي‌هاي ‌سطحي در برابر جابه‌جايي‌هاي بزرگ ناشي از گسل‌هاي شيب لغز مورد بررسي قرار گرفته است، اما همچنان نياز به بررسي‌هاي بيشتر در خصوص پارامترهاي تأثيرگذار بر روي اندركنش گسيختگي ناشي از گسل – پي احساس مي‌شود. در اين مقاله، يك سري مدل‌سازي‌هاي عددي اعتبارسنجي شده با نتايج آزمايش‌هاي سانتريفيوژ ارائه شدند تا پارامترهاي مؤثر بر روي رفتار اندركنشي بين گسلش معكوس و پي‌هاي كارگذاري شده در عمق، از قبيل عمق كارگذاري پي، صلبيت خمشي پي، وزن روسازه و موقعيت پي نسبت به بيرون‌زدگي گسيختگي ناشي از گسل در سطح زمين مورد بررسي قرار گيرند. نتايج نشان دادند كه عمق كارگذاري پي، موقعيت پي نسبت به گسل و صلبيت خمشي آن در مقايسه با وزن روسازه تأثير بيشتري بر روي رفتار اندركنشي پي‌هاي سطحي و گسلش معكوس دارند.