شناسايي روند تغييرات دماي سواحل جنوبي ايران و ارتباط آن با الگوهاي پيوند از دور

پژوهش حاضر با هدف بررسي روند سري‌هاي دمايي سواحل جنوبي ايران و ارتباط آن با الگوهاي پيوند از دور انجام شد. در اين راستا از آمار دماي حداقل و حداكثر ماهانه ايستگاه‌هاي ساحلي خليج‌فارس طي دوره آماري 2019-1988 و آمار الگوهاي پيوند از دور طي همان دوره استفاده شد. سنجش همگني و بهتجاري داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي كاي‌اسكور و اندرسون‌دارلينگ و روند آنها با آزمون‌هاي t و منكندال بررسي شد. در ادامه ارتباط سنجي آنها با الگوهاي پيوند از دور توسط آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيره مشخص گرديد. نتايج نشان داد به غير از دماي حداقل ابوموسي و دماي حداكثر بوشهر كه در اكثر ماه‌ها بدون روند بوده اند در ساير ماه‌ها و ايستگاه‌ها روند افزايشي غالب بوده است. دماي حداكثر ماه مارس و دماي حداقل ماه ژولاي، در تمام ايستگاه‌ها روند افزايشي داشته است. در مجموع دماي حداقل نسبت به دماي حداكثر روند افزايشي بيشتري را نشان مي‌دهد. نتايج ارتباط بين الگوهاي پيوند از دور و سري‌هاي دمايي حاكي از همبستگي مستقيم و معنادار در دو سطح 95 و 99 درصد و تأثير زياد الگوهاي WHWP و AMO بر سري‌هاي دمايي مورد مطالعه مي‌باشد. به عبارت ديگر الگوهاي واقع در اطلس‌شمالي و آرام حاره اي بيشترين اثرگذاري را بر روي دماي حداقل و حداكثر سواحل جنوبي ايران دارند.