بررسي و واكاوي نقش آصفجاهيان در حفظ و گسترش فرهنگ ايراني شيعي در دكَن

از زمان تشكيل اولين و آخرين حكومت مسلمان در جنوب شبه‌قاره هند (دكن)، بهمنيان (748-۹۳۴ق) و آصفجاهيان (1137-۱۳۶۸ق) اين منطقه بيش از ششصد سال كانون فرهنگ ايراني و شيعي گشت. خاندان آصفيه، آخرين حكومت شيعي بودند كه حدود ۲۳۴ سال (۱۱۳۳-۱۳۶۸ق) در دكن حكم‌راني‌ كردند و فرهنگ ايراني شيعي را در جنوب شبه‌قاره هند رواج دادند. ميرقمرالدين آصفجاه سرسلسله خاندان نواب و ميرعثمان علي‌خان آصفجاه هفتم معروف به «‌نظام هفتم»، آخرين آن‌ها بود. بيش‌تر آصفجاهيان، به فرهنگ ايراني شيعي علاقه‌مند بودند و به فارسي شعر مي‌سرودند و ديوان فارسي از آن‌ها به‌جاي مانده است. آنان هم‌‌چنين در حفظ و اجراي مناسك شيعي، بسيار كوشا بودند. بررسي نقش آصفجاهيان در حفظ و گسترش فرهنگ ايراني شيعي، پرسشي اساسي است كه اين مقاله در پي پاسخ دادن به آن است. شيوه و روش تحقيق در اين مقاله براي دست‌يابي به پاسخي منطقي و علمي، گزينش منابع مكتوب، نقد، واكاوي و تحليل آن‌هاست. هدف از اين پژوهش، بررسي چگونگي نفوذ فرهنگ ايراني شيعي در دربار اين دولت و گسترش آن در سرزمين‌هاي تحت قلمرو آنان است. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه توجه، علاقه و حمايت آصفجاهيان، عامل مهمي در حفظ و گسترش فرهنگ ايراني شيعي در جنوب هند بوده‌ است.