بررسي تاثير مشاركت ورزشي بر نشاط اجتماعي با تعديل‌كنندگي سلامت اجتماعي

هدف از تحقيق حاضر، بررسي تاثير مشاركت ورزشي بر نشاط اجتماعي با تعديل كنندگي سلامت اجتماعي مي باشد. پژوهش حاضر به ‌صورت پيمايشي و با استفاده از روش نمونه‌گيري طبقه‌بندي و بهره‌گيري از پرسش‌‌نامه محقق‌ساخته صورت گرفته است. جامعه آماري پژوهش را كليه دانشجويان دانشگاه فردوسي مشهد (23000 نفر) تشكيل مي‌دادند. حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران، 403 نفر برآورد شد. يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه ميانگين مشاركت ورزشي در پاسخگويان 168 دقيقه در هفته مي باشد. همچنين، ميانگين نشاط اجتماعي 65.6 است كه اين ميانگين در حد متوسط قرار دارد. بين ميانگين مشاركت ورزشي و سلامت اجتماعي بر حسب جنسيت تفاوت معناداري وجود دارد، ولي نشاط اجتماعي بر حسب جنسيت داراي تفاوت معنادار نمي باشد. بيشترين تاثير بر نشاط اجتماعي به ترتيب مربوط به متغيرهاي سلامت اجتماعي (ضريب بتا= 0.15) و مشاركت ورزشي (ضريب بتا= 0.13) مي باشد، در حالي كه متغير مشاركت ورزشي بر سلامت اجتماعي تاثير معناداري نداشت.