جايگاه ورزش در قوانين برنامه‌هاي پنج‌ساله ايران

قوانين برنامه‌هاي پنج‌ساله ايران در جهت هموارسازي توسعه كشور در ابعاد اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي تدوين مي‌شوند. اين قوانين بيانگر و منعكس‌كننده‌ دغدغه‌هاي قانون‌گذار در امر توسعه كلان ايران مي‌باشد؛ به‌اين معنا كه موضوعاتي كه در اين قوانين طرح شده‌اند، هم فراگير و هم از درجه بالايي از اهميت برخوردار هستند. هدف از اين پژوهش، بررسي جايگاه ورزش در شش قانون برنامه‌ پنج‌ساله كشور است. اين پژوهش از نوع توصيفي و بر پايه مطالعه اسناد قوانين برنامه‌هاي پنج‌ساله ايران بود كه بر اساس روش تحليل محتواي كيفي مورد بررسي قرار گرفتند. بررسي شش قانون برنامه توسعه كشور در حوزه ورزش نشان مي‌دهد كه روند ميزان توجه به مقوله ورزش در قانون دوم افزايش زيادي داشته، سپس در قانون برنامه سوم كاهش يافته و تا برنامه پنج‌ساله ششم روندي تاحدودي يكنواخت را در پيش گرفته است. توجه نسبتاً كافي به مخاطبان نوجوان و جوان در برنامه‌هاي توسعه انجام گرفته، اما اين ميزان توجه به افراد كمتر برخوردار از امكانات و تسهيلات ورزشي مشاهده نمي‌شود. همچنين اگرچه در بيشتر موارد تفكيك جنسيتي صورت نگرفته، اما در برخي مواد و تبصره‌ها بر ايجاد امكانات ورزشي خاص براي دختران و زنان در برنامه‌هاي پنج‌ساله توسعه تاكيد گرديده است. بعلاوه، ميزان توجه قانون‌گذار در امر ورزش همگاني سير يكنواخت داشته، در حالي‌كه به مقوله ورزش قهرماني و حرفه‌اي توجه بسيار كمتري معطوف شده است. به‌طور كلي با توجه به ميزان توجه قانون‌گذاران به مقوله ورزش در برنامه‌هاي پنج‌ساله‌ كشور، رويكرد نظام‌مندي جهت تدوين و توسعه قوانين در اين زمينه مشاهده نمي‌شود.