تركيب، اين‌‌هماني و خسّت هستي‌شناختي

Composition, Identity and Ontological Parsimony

ربط‌ و نسبت كل‌ها به اجزائشان يكي از درون‌مايه‌هاي‌‌‌ بنيادينِ متافيزيك تركيب است: آيا كل‌ها اموري زائد بر اجزاي خود هستند؟ و آيا كل‌ها با اجزاي خود (به‌نحوِ جمعي) اين‌هماني دارند؟ تز موسوم به تركيب-به‌مثابۀ-اين‌هماني پاسخي مثبت به اين دو پرسشِ هم‌ارز اخير است؛ اما از اين تز دو روايت وجود دارد: تز ضعيف و قوي. براساس تز ضعيف، نسبت كل‌‌ها با اجزاي خود اين‌هماني، به‌معناي دقيق و منطقي اين كلمه نيست؛ بلكه نسبتي است كه به اين‌هماني شباهت دارد. براساس تز قوي، كل‌ها با اجزاي خود، به‌معناي دقيق و منطقي كلمه، اين‌همان هستند. در اين نوشتار، ابتدا به تقرير و صورت‌‌بندي منطقي اين دو روايت پرداخته مي‌شود. سپس استدلال‌هاي مبتني‌بر معيار خسّت هستي‌شناختي نقد مي‌شود. هر دو روايت ضعيف و قوي از تز تركيب-به‌مثابۀ-اين‌هماني مدعي‌اند از تز رقيب خود ـ‌ اين ايده كه كل با اجزاي خود نااين‌همان است‌ ـ‌ خسّت هستي‌شناختي بيشتري دارند و درنتيجه، به‌شرطِ اينكه قدرت تبييني تزهاي رقيب برابر باشد، عَقلا بر رقيب خود مرجّح‌اند. در نوشتار حاضر نشان داده شده است كه هر دو روايت قوي و ضعيفِ تز تركيب‌ـ‌به‌مثابۀ‌ـ‌اين‌هماني به دشواري‌هاي سمنتيكي و متافيزيكي معتنابهي دچارند.

The relation of wholes to their parts is one of the fundamental themes of metaphysics of composition. Are wholes nothing over and above their parts? Are wholes and their parts identical? The thesis so-called “composition as identity” is a positive answer to the two last equivalent answers. However, there are two versions of the theses: the weak version and the strong version. According to the weak version, the relation of wholes to their parts is not the identity in a strict and logical sense. But that relation is similar to identity. According to the strong version, the relation of wholes to their parts is identity in a strict and logical sense. In this paper, we first formulate these theses, then we criticize the argument based on ontological parsimony. Both weak and strong versions of the thesis of composition as identity claim that they are more parsimonious than the rival thesis-the thesis that wholes and their parts are not identical. Therefore, if their explanatory power is equal, they are rationally preferred to their rival. We showed that both versions of the thesis of composition as identity suffered from abundant ontological-semantic problems.