تعارض ذوق از نظر هيوم و كانت و راه‌حل‌هاي آنها

The antinomy of taste in Hume and Kant's point of view

ازجمله نكات مشترك زيبايي‌شناسي هيوم و كانت، ذهني‌بودن آن است كه با قوۀ ذوق ادراك مي‌شود؛ اما در بررسي نظر آنها نوعي پارادوكس يا تعارض مشاهده مي‌شود. بدين‌صورت كه ازسويي احكام ذوق ذهني، شخصي و وابسته به سليقۀ فرد هستند و مي‌توان گفت ادراك هر كسي معتبر است. ازسوي ديگر، فهم مشتركي از احكام آن در ميان مردم وجود دارد و همگان تا حد زيادي در خصوص زيبايي يا زشتي توافق دارند؛ بنابراين، تمامي احكام ذوق كلي‌اند؛ درحالي‌كه هيوم مي‌كوشد با توسل به روش تجربي خود، با استفاده از احساس داوران راستين به‌عنوانِ معيار ذوق، اين تعارض را برطرف كند، كانت با استفاده از آموزۀ فلسفه خود، يعني ايدئاليسم استعلايي و توسل به مبناي فوق‌محسوس راه‌حلي براي اين تعارض ارائه مي‌دهد. اين پژوهش درصدد است ضمن بررسي اين تعارض و راه‌حل آن ازنظر هر دو فيلسوف، نشان دهد كانت در نظريۀ تعارض ذوق خود متأثر از هيوم است.

The aesthetics of Hume and Kant are subjectivist; i.e. beauty is perceived by the faculty of taste, but by exploring their subjectivist approaches it will be showed that there is an antinomy in them. On the one hand, judgments of taste are individual and dependent on one's tact. Thus, it can be said that everyone's sentiment is valid. On the other hand, people have a common understanding of their judgments and, from this, all people have the same opinion about Beauty and deformity. Therefore, judgments of taste are universal. While Hume tries to solution this antinomy based on his empirical method, as well as by appealing to the sentiments of true judges as a standard of taste, Kant appeals to his transcendental idealism as well as the meta- phenomenal basis. This article is aimed to explore this antinomy and its solution from the point of view of both of these philosophers. Also, we try to show that Kant is influenced by Hume in his theory of antinomy of taste.