رابطۀ تفكر ديالكتيك و همدلي با بهزيستي معنوي

سابقه و هدف: در سال‌هاي اخير علاقه به مطالعۀ بهزيستي معنوي و شناسايي عوامل شناختي و عاطفي اثرگذار بر آن رشد و اهميت زيادي پيدا كرده است. نظريات فراانتزاعي، تفكر ديالكتيك را شرط دستيابي به همدلي و بهزيستي معنوي مي‌داند. بنابراين، هدف اصلي از اين پژوهش بررسي رابطۀ تفكر ديالكتيك و همدلي با بهزيستي معنوي بزرگسالان بود. روش كار: روش پژوهش حاضر مقطعي از نوع توصيفي-همبستگي است. جامعۀ آماري پژوهش تمامي افرادي بودند كه در فاصلۀ سني جواني تا سالمندي (20 تا 60) در شهر اصفهان در سال 1396 ساكن بودند؛ از ميان اين افراد 450 نفر به‌روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند و با توجه به هدف مقايسۀ تحولي در چهار گروه 20 تا 29، 30 تا 39، 40 تا 49 و 50 تا 60 سال قرار گرفتند. ابزارهاي استفاده‌شده در اين پژوهش عبارت بود از پرسش‌نامه‌هاي بهزيستي معنوي، باورهاي پارادايم اجتماعي و واكنش بين‌فردي. به‌منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از تحليل رگرسيون و واريانس استفاده شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند. يافته‌ها: نتايج به‌دست‌آمده نشان مي‌دهد كه تفكر ديالكتيك و همدلي رابطۀ خوب با خدا، خود و ديگران را پيش‌بيني ‌‌كرد و تفكر ديالكتيك نقش مهم‌تري نسبت به همدلي در پيش‌بيني بهزيستي معنوي بزرگسالان داشت. نتايج تحليل واريانس نيز نشان مي‌دهد كه سطوح سني و دين‌داري از نظر بهزيستي معنوي تفاوت معناداري داشت. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌ها مي‌توان گفت تفكر ديالكتيك و راهبردهاي همدلي در كنار دين‌داري نقش مهمي در بهبود روابط با خدا، ديگران و بهزيستي معنوي دارند و با پيشرفت سطح دين‌داري، بهزيستي معنوي نيز افزايش مي‌يابد. علاوه‌براين، بزرگسالي دوران تكميل رشد معنوي است.