تأثير باور خودكارآمدي و شادكامي بر ابعاد سلامت جسماني و رواني زنان سرپرست خانوار تحت پوشش ادارۀ بهزيستي شهرستان آبادان

سابقه و هدف: زنان سرپرست خانوار بيش از زنان ديگر در معرض آسيب‌هاي فردي و اجتماعي قرار دارند كه اين شرايط مي‌تواند بر سلامت و احساس شادي آنان تأثير بگذارد. ازاين‌رو، مطالعۀ حاضر‌ با هدف تعيين تأثير باور خودكارآمدي و شادكامي بر ابعاد سلامت جسماني و رواني زنان سرپرست خانوار انجام شده است. روش كار: اين پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي است. جامعۀ آماري شامل تمامي زنان سرپرست خانوار تحت پوشش ادارۀ بهزيستي شهرستان آبادان بود كه از ميان آنان با روش نمونه‌گيري دردسترس تعداد 195 نفر انتخاب شدند. ابزارهاي گردآوري اطلاعات شامل پرسش‌نامۀ مشخصات فردي و جمعيت‌شناختي، خودكارآمدي، كيفيت زندگي و شادكامي بود. تحليل داده‌ها نيز با روش‌هاي آمار توصيفي، ضريب همبستگي و رگرسيون انجام شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند.   يافته‌ها: بر اساس نتايج به‌دست‌آمده، ميانگين سني شركت‌كنندگان 97.11±42.19 و مهم‌ترين علت سرپرستي، داشتن همسر بيمار و ازكارافتاده (63.9 درصد: 82 نفر) بود. بيشتر زنان (57.4 درصد: 112 نفر) كم‌سواد بودند و ارزيابي متوسطي از ميزان خودكارآمدي (75.9 درصد: 148 نفر) و شادكامي (42.6 درصد: 83 نفر) گزارش كردند. زنان از جنبۀ سلامت جسماني در سطح متوسط و از جنبۀ سلامت رواني در سطح ضعيف قرار داشتند. با تحليل رگرسيون چندگانه، متغيّرهاي خودكارآمدي و شادكامي قادر به پيش‌بيني متغيّرهاي سلامت جسماني و رواني (0.000=P) بودند و سطح تحصيلات مهم‌ترين متغيّر پيش‌بيني‌كننده و تأثيرگذار بر سلامت جسماني در زنان (0.004=P) بود. نتيجه‌گيري: نتايج مطالعۀ حاضر نشان داد كه با اجراي مداخلات مؤثر مي‌توان به ارتقاي باور خودكارآمدي و شادكامي كه به افزايش سطح سلامت جسمي و رواني در زنان منجر مي‌‌شود، دست يافت.