اثر محلول‌پاشي تنظيم‌كننده‌هاي رشد بر كارايي مصرف آب، برخي اسموليت‌ها و صفات فيزيولوژيك سيب‌زميني در شرايط تنش خشكي

خشكي يكي از مهم‌ترين تنش‌هاي محيطي است كه رشد گياهان را از طريق تاثير بر فرآيندهاي فيزيولوژيكي محدود مي‌كند. به‌منظور بررسي تاثير دورهاي مختلف آبياري و محلول‌پاشي تنظيم‌كننده‌هاي رشد بر برخي صفات فيزيولوژيك و كارايي مصرف آب سيب زميني، آزمايشي در سال 1394 در مزرعه تحقيقاتي شهرستان ملاير به صورت كرت‌هاي خرد شده بر پايه طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با سه تكرار اجرا شد. فاكتورهاي آزمايشي شامل عامل اصلي آبياري قطره‌اي در فواصل يك، دو، سه، چهار، پنج و شش روز يكبار و آبياري باراني به عنوان شاهد (به فواصل شش روز يكبار) بود. عامل فرعي محلول‌پاشي تنظيم‌كننده‌هاي رشد با چهار سطح شامل اپي‌براسينوليد، جيبرليك اسيد و استيل ‌ساليسيليك ‌اسيد كه به همراه شاهد در نظر گرفته شدند. نتايج اين تحقيق نشان داد با افزايش دورهاي مختلف آبياري قطره‌اي كارايي مصرف آب و مقدار پروتئين محلول برگ كاهش و مقدار پرولين، كربوهيدرات محلول برگ و غده و غلظت پتاسيم به طور معني‌دار افزايش يافت. محلول‌پاشي تنظيم‌كننده‌هاي رشد در كاهش آثار تنش ناشي از افزايش دورهاي آبياري موثر بود و كارايي مصرف آب، مقدار پروتئين محلول برگ، پرولين، كربوهيدرات محلول برگ و غده و پتاسيم، رنگدانه هاي فتوسنتزي و آنتي اكسيدانت ها را به طور معني‌دار افزايش داد. همچنين افزايش دور آبياري مقدار كلروفيل كل و كاروتنوييد را 33% و 45% نسبت به شاهد كاهش و فعاليت آنزيم‌هاي آنتي‌اكسيدان پراكسيداز و سوپر‌اكسيد‌ ديسموتاز را50% و 41% در سيب‌زميني افزايش داد. محلول‌پاشي تنظيم‌كننده‌هاي رشد مقدار كلروفيل كل را 11% افزايش داد. تاثير اپي‌براسينوليد بيشتر از ساير تنظيم‌كنندهاي رشد بود.