ارزيابي ميزان بيان برخي از ژن‌هاي تحمل به خشكي و تغييرات آنزيمي در ارقام منوژرم چغندرقند تحت شرايط تنش خشكي

چغندر قند يكي از گياهان استراتژيك و صنعتي دنيا محسوب مي گردد و نقش مهمي در توليد قند دارد. خشكي يكي از مهمترين عوامل محدود كننده توليد چغندر قند است. بر اين اساس اين آزمايش در قالب طرح كرت هاي خرد شده بر پايه طرح بلوك كامل تصادفي در سال زراعي 95-1394 با چهار تكرار در منطقه چناران روستاي بهمن جان انجام شد. فاكتور اصلي آزمايش شامل سه دور آبياري 7 و 14 و 21 روز به روش قطره اي و فاكتور فرعي مشتمل بر 4 رقم (شامل ارقام خارجي سمنتا و پيرولا و ارقام داخلي شامل پايا (016) و شكوفا (034)) بود. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان داد با افزايش فواصل آبياري از 7 به 21 روز موجب كاهش عملكرد ريشه چغندرقند از 88.7 به 76.1 تن در هكتار گرديد. همچنين با افزايش فواصل آبياري از 7 به 21 روز ميزان اكسيداسيون سلولي كه بر آوردي از فعاليت راديكال هاي آزاد اكسيژن (ROS) مي باشد مطابق انتظار افزايش نشان داد كه در تيمار آبياري هر 21 روز (21.8 ميكرومول بر گرم وزن تر) بيشترين مقدار آن مشاهده شد. بيشترين مقدار آنزيم كاتالاز و سوپر اكسيد ديسموتاز به ترتيب 119 و 1481 واحد استاندارد بر ميلي گرم پروتئين بود كه به ترتيب در تيمارهاي آبياري هر 14 و هر 21 روز مشاهده شد. نتايج بيان ژن هاي CPX1، CPX2 و NDP حاكي از افزايش ميزان بيان هر ژن سه تحت شرايط بروز تنش خشكي بود كه مبين نقش آن ها در القاي تحمل به خشكي بود.