پتانسيل نانوذرات نقره سبز سنتز و شيميائي در القا تنش اكسيداتيو در پياز خوراكي (Allium cepa L.)

با توجه به نرخ رو به رشد توليد و رهاسازي نانوذرات در طبيعت، نگراني‌ها در خصوص احتمال سميت و بروز آسيب اكسيداتيو بر اكوسيستم گياهي، قابل تامل است. لذا تحقيق حاضر با هدف مقايسه شاخص‌هاي بيوشيميائي و آنتي‌اكسيداني پياز خوراكي تيمار شده با غلظت‌هاي مختلف دو نوع نانوذره نقره (سبز سنتز و شيمي سنتز) و بررسي امكان القاي تنش اكسيداتيو توسط آنها صورت گرفت. در اين تحقيق تغيير رنگ عصاره برگ از زرد كم‌رنگ به قهوه‌اي تيره، به دليل رزونانس پلاسمون سطحي نانوذرات نقره، نشان‌دهنده سنتز موفقيت‌آميز نانوذرات نقره بود. همچنين طيف جذبي نانوذرات نقره سنتز شده سبز، داراي پيكي با طول‌موج ماكزيمم 410 نانومتر بود. تصاوير TEM نشان داد ذرات سنتز شده توسط عصاره برگ سپستان داراي اندازه يكنواخت، تقريبا كروي شكل و داراي اندازه‌هاي 310 نانومتر با اندازه متوسط 5.8 نانومتر هستند. الگوي پراش XRD تشكيل ساختار كريستالي نانوذرات نقره سنتز سبز شده را تاييد كرد. بنا به نتايج، هر دو آنزيم آنتي‌اكسيدان روند افزايشي خطي در مواجهه با نانوذره شيميائي داشتند. هر دو نانوذره افزايش در ميزان مالون دآلدئيد را باعث شدند، اما نانوذره سبز سنتز اختلاف معني‌داري با شاهد نداشت. بيشترين محتواي فنل كل به نانونقره شيميائي (15.16 mg galic g^-1 FW در غلظت 0.05 گرم بر ليتر) و كمترين ميزان به تيمار شاهد (4.1 mg galic g^-1 FW) اختصاص داشت. نانوذره شيميائي تقريبا 8 برابر نانوذره سبز فعاليت آنتي‌اكسيداني داشت. بنا به نتايج تحقيق حاضر نانوذره سبز سنتز نه تنها تاثير اكسيداتيو بر پياز نداشت، بلكه بعضا تاثيري محرك در برخي خصوصيات مشاهده گرديد. نانوذره شيميائي اما، با ايجاد تنش اكسيداتيو، واكنش‌هاي دفاعي گياه را برانگيخت، به علاوه اين اثر بازدارنده وابسته به دوز بود.