پيش‌بيني كيفيت زندگي در افراد مبتلا به اختلال افسردگي اساسي پس از آسيب مغزي تروماتيك براساس انعطاف‌پذيري روان‌شناختي و شدت افسردگي

سابقه و هدف: آسيب مغزي و افسردگي بر كيفيت زندگي تأثير منفي دارند. درمقابل، انعطاف‌پذيري روان‌شناختي بر افسردگي و كيفيت زندگي تأثير مثبت دارد. تحقيق حاضر با هدف تبيين نقش واسطه‌اي انعطاف‌پذيري روان‌شناختي در رابطه بين افسردگي و كيفيت زندگي پس از آسيب مغزي انجام گرفت. مواد و روش‌ها: اين تحقيق توصيفي در سال 1397 و در بيمارستان كارگرنژاد كاشان انجام شد. هفتاد بيمار دچار افسردگي اساسي از ليست افراد متحمل آسيب مغزي بيمارستان بهشتي كاشان به‌صورت تصادفي ساده انتخاب شدند و به سياهه افسردگي بك (BDIII)، پرسشنامه پذيرش و عمل (AAQII) و فرم كوتاه بررسي سلامت (SF12) پاسخ دادند. داده‌ها با روش همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه سلسله مراتبي تحليل شدند. نتايج: ماتريس همبستگي پيرسون، رابطه معني‌داري بين هر زوج از متغيرهاي تحقيق آشكار كرد (P 0.001) و رگرسيون چندگانه سلسله مراتبي نشان داد كه انعطاف‌پذيري روان‌شناختي و شدت افسردگي، پيش‌بين‌هاي كيفيت زندگي هستند. نقش واسطه‌اي جزئي انعطاف‌پذيري روان‌شناختي نيز در رابطه بين شدت افسردگي و كيفيت زندگي مرتبط با سلامتي در دو مؤلفه جسمي (P 0/05 ؛ 2.311 =t ؛ 0.308 = β استاندارد) و ذهني (P 0/05 ؛ 3.427 =T؛ 0.422 = β استاندارد) آشكار شد. آزمون سوبل اين نقش را در ابعاد جسمي (P 0/05 ؛ 2.203 = Z) و ذهني (P 0/05 ؛ 3.102 = Z) تأييد كرد. نتيجه‌گيري: در جمعيت مذكور، مي‌توان براساس شدت افسردگي و ميزان انعطاف‌پذيري روان‌شناختي، ميزان كيفيت زندگي را پيش‌بيني نمود. در اين بين، انعطاف‌پذيري روان‌شناختي نقش مهم‌تري دارد و با ارتقاي آن مي‌توان اثر منفي افسردگي را بر كيفيت زندگي كاهش داد.