اثر تجويز حاد ال‌كارنيتين به‌تنهايي يا تركيب با سديم والپروات بر تشنجات ناشي از پنتيلن تترازول در موش سوري

سابقه و هدف: ال‌كارنيتين به‌عنوان يك تركيب درون‌زا، اثرات متناقضي بر تشنج دارد. هدف از اين مطالعه، بررسي اثر تجويز حاد ال‌كارنيتين به‌تنهايي يا تركيب با سديم والپروات بر آستانه تشنجات ميوكلونيك و تونيك ناشي از پنتيلن تترازول (PTZ) در موش سوري بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه، 64 موش سوري نر نژاد NMRI (3025گرم) به 8 گروه (8 حيوان در هر گروه) تقسيم شدند. نرمال‌سالين (به‌عنوان حلّال)، ال‌كارنيتين (50، 100، 150 و 200 ميلي‌گرم بر كيلوگرم)، سديم والپروات (50 و 150 ميلي‌گرم بر كيلوگرم) و تركيب دوز غيرمؤثر ال‌كارنيتين / سديم والپروات (50.100 ميلي‌گرم بر كيلوگرم) از طريق گاواژ تجويز شدند. ال‌كارنيتين و سديم والپروات به ترتيب 4 و 2 ساعت قبل از القاي تشنج تجويز گرديدند. از انفوزيون داخل وريدي PTZ براي القاي تشنج استفاده شد. همه داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس يك‌طرفه و نرم‌افزار SPSS نسخه 21 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج: يافته‌ها نشان داد كه ال‌كارنيتين در غلظت‌هاي 150 و 200 ميلي‌گرم بر كيلوگرم، آستانه تشنج ميوكلونيك و تونيك را نسبت به گروه كنترل به‌صورت معني‌داري افزايش مي‌دهد (P 0/01 ). همچنين تركيب ال‌كارنيتين / سديم والپروات آستانه تشنج تونيك را در مقايسه با دوز غيرمؤثر سديم والپروات به‌طور معني‌داري افزايش داد (0/007=P). نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه تجويز حاد ال‌كارنيتين، موجب افزايش آستانه تشنج ميوكلونيك و تونيك مي‌گردد. همچنين تركيب دوزهاي غيرمؤثر ال‌كارنيتين / سديم والپروات نيز موجب افزايش معني‌دار آستانه تشنج تونيك مي‌شود كه مي‌تواند درنتيجه ايجاد تغيير در متابوليسم سديم والپروات باشد.