تأثير تمرينات آي‌چي و تاي‌چي بر عملكرد حركتي، تعادل عملكردي و ترس از افتادن در مبتلايان به استئوآرتريت زانو

سابقه و هدف: استئوآرتريت يكي از شايع‌ترين بيماري‌هاي دوران سالمندي است. هدف مطالعه حاضر، بررسي مقايسه تأثير تمرينات آي‌چي و تاي‌چي بر عملكرد حركتي، تعادل عملكردي و ترس از افتادن در مبتلايان به استئوآرتريت زانو بود. مواد و روش‌ها: 30 مرد سالمند (ميانگين سني 4.05 ± 62.76 سال) مبتلا به استئوآرتريت زانو به روش نيمه‌تجربي و به‌صورت تصادفي جفت‌شده در دو گروه تاي‌چي و آي‌چي قرار گرفتند. برنامه تمريني تاي‌چي و آي‌چي به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقيقه زير نظر پژوهشگر انجام شد. براي اندازه‌گيري عملكرد حركتي بيماران از پرسشنامه WOMAC، جهت بررسي تعادل عملكردي از چهار تست عملكردي شامل تست برخاستن و رفتن، آزمون 30 ثانيه نشست و برخاست از روي صندلي، آزمون 40 متر پياده‌روي سريع و آزمون بالا رفتن از پله، و براي ارزيابي ترس يا ميزان افتادن از پرسشنامه ترس از افتادن FESI استفاده شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل كواريانس در سطح خطاي پنج درصد و با استفاده از نرم‌افزار SPSS ويرايش 22 انجام شد. نتايج: نتايج نشان داد كه تغييرات درون‌گروهي عملكرد حركتي، ترس از افتادن و تعادل عملكردي بعد از هشت هفته تمرين در هر دو گروه تاي‌چي و آي‌چي معنادار بود (05.0 P)؛ اما تفاوت بين گروهي معنادار، تنها در ترس از افتادن و آزمون بالا رفتن از پله مشاهده شد (05.0 P). نتيجه‌گيري: به‌طور كلي اين مطالعه نشان داد كه هم تمرينات آي‌چي و هم تمرينات تاي‌چي در پس‌آزمون نسبت به پيش‌آزمون در عملكرد حركتي، تعادل عملكردي و ترس از افتادن مؤثر بوده‌اند و در فاكتورهاي ترس از افتادن و آزمون بالا رفتن از پله تمرينات آي‌چي مؤثرتر بوده‌اند. بنابراين مي‌توان اين تمرينات را به‌عنوان روش تمريني امن و كارآمد در بهبود استئوآرتريت زانو توصيه كرد.