امنيت غذايي با مديريت پايدار اراضي

بحران جهاني ناشي از كمبود مواد غذايي و افزايش قيمت آن در سال هاي اخير به ويژه در سال 2008، در برخي از كشورها، ضرورت اتخاذ راهكارهايي به منظور تامين امنيت غذايي در بسياري از كشورهاي در حال توسعه را باعث شده است. اينها همه در شرايطي است كه همزمان با رشد جمعيت و كاهش اراضي قابل كشت، تقاضا براي غذا و آب افزايش مي يابد. پيش بيني مي شود تا سال 2050، جمعيت دنيا به 9.2 ميليارد نفر و ايران نيز در سال مذكور جزو 20 كشور اول پر جمعيت جهان باشد. همچنين، مطابق گزارش فائو به منظور تامين مواد غذايي مردم جهان در سال2050، نياز است تا توليد محصولات طي اين مدت حدود 70 درصد افزايش يابد؛ و نيز بنا به بررسي ها بيش از 60 درصد مردم آسيا (به ويژه در جنوب و جنوب غرب) و يك چهارم جمعيت افريقا از سوء تغذيه رنج مي برند. اين مقاله با استفاده از بررسي منابع به مطالعه مديريت پايدار اراضي و برخي مولفه هاي آن از جمله به كارگيري كشاورزي حفاظتي، استفاده از تناوب زراعي صحيح و مديريت ماده آلي خاك، به عنوان يك پايه اساسي از توليد كشاورزي و امنيت غذايي پرداخته است.