مطالعه رفتار سوختگيري و تمايلات رانندگان به منظور طراحي زيرساخت جايگاه هاي سوختگيري هيدروژن (مطالعه موردي: شهر مشهد)

هدف از اين مقاله ارائه يك مدل بهينه سازي براي برنامه ريزي راهبردي مختص ايستگاه هاي سوختگيري هيدروژن در يك شهر (شهر مشهد) در شرايط در دست نداشتن داده هاي مبدأ و مقصد (OD) است. مدل ما اين مدل دو شرط را در نظر مي گيرد: حداكثر كردن ترافيك (مسيرهاي رفت و آمد) تحت پوشش ايستگاه هاي سوختگيري منتخب و به حداقل رساندن متوسط فاصله ساكنان تا نزديكترين ايستگاه سوختگيري هيدروژن. چون فرض مي شود كه داده هاي OD را در اختيار نداريم، از تجمع ايستگاه ها در مناطق داراي بالاترين ترافيك شهر با قيد جديدي ممانعت به عمل مي آيد كه اطلاعات توزيع ايستگاه هاي سوختگيري فعلي را مد نظر قرار مي دهد. اين مدل براي شهر مشهد با مساحتي در حدود 3 هزار كيلومترمربع و جمعيت 3 ميليون نفري به كار گرفته شد. در اين كار از نتايج نظرسنجي از بيش از 200 راننده مشهدي (غير تاكسيران) در مورد ترجيحات سوختگيري فعلي شان، تمايلشان به استفاده از وسايل نقليه با سوخت هيدروژن و حداقل نيازشان (با توجه به حداكثر فاصله تا پمپ و تعداد ايستگاه هاي موجود در شهر) براي ايجاد شبكه اي از ايستگاه هاي سوختگيري جايگزين استفاده شده است.