رتبه‌بندي و سطح‌بندي ميزان پيشرفت و توسعه يافتگي استانهاي كشور با رويكرد عدالت سرزميني در هر يك از عرصه‌هاي اجتماعي، فرهنگي و سياسي ، اقتصادي و توليدي و زيربنايي و فني

ميزان برخورداري از عوامل گوناگون از قبيل عوامل طبيعي، اقتصادي، اجتماعي و سياسي، نابرابري‌هاي منطقه‌اي را ايجاد يا آن را تشديد مي‌كند. توجه به رهيافت توسعه متوازن و همه جانبه استان‌هاي كشور، كاهش ناهمگوني و نابرابري و برقراري عدالت سرزميني، سياستگذاري و برنامه‌ريزي براي تحقق هدف‌هايي كه بر حسب ويژگي‌هاي ساختاري، امكانات و محدوديت‌هاي هر استان، تغيير مي‌كنند، مستلزم مطالعه و شناخت خصوصيات هر استان با توجه به جايگاه آن در كل كشور است. در اين پژوهش، جايگاه استان‌هاي مختلف كشور در بخشهاي « اجتماعي، فرهنگي و سياسي »، «اقتصادي و توليدي» و «زيربنايي و فني»، از نظر سطح پيشرفت و توسعه يافتگي براساس روش K-meansبه عنوان يكي از روشهاي «تحليل خوشه‌اي»مورد بررسي و مقايسه قرار گرفته‌اند. نتايج و يافته‌هاي حاصل از رتبه‌بندي استان‌ها به تفكيك شاخص‌هاي مورد بررسي براي 31 استان كشور، بيانگر كسب جايگاه‌هاي متفاوت استان‌ها مي‌باشد. با تعيين سطوح ا پيشرفت استانها در سطوح پنجگانه، ضمن مشخص شدن وضعيت برخورداري استان‌ها از منابع، امكانات و تسهيلات در هر بخش، اولويت‌هاي استانها براي دستيابي به توسعه همه جانبه و متوازن مورد ارزيابي قرار مي‌گيرد. بطور مثال درحاليكه استان اصفهان از نظر زيرساختها بسيار توسعه يافته تلقي مي‌گردد، از نظر شاخصهاي اقتصادي يا حتي شاخصهاي اجتماعي در حال توسعه تلقي مي‌شود. يا استان تهران با اينكه از نظر شاخصهاي زيربنايي و شاخصهاي اقتصادي، استاني توسعه يافته است در عين حال از نظر شاخصهاي اجتماعي بسيار توسعه نيافته تلقي شده است.