رابطه نگرش ديني با عملكرد تحصيلي؛ نقش ميانجي تنيدگي تحصيلي در دانشجويان دانشگاه گيلان

هدف تحقيق حاضر، بررسي رابطه نگرش ديني با عملكرد تحصيلي با لحاظ نقش ميانجي تنيدگي تحصيلي در بين دانشجويان دانشگاه گيلان بود. جامعه مورد پژوهش كليه دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه گيلان بود (19953 نفر) كه با استفاده از جدول كرجسي و مورگان تعداد نمونه 376 نفر به دست آمد كه با روش تصادفي ساده طبقه‌اي انتخاب و مورد بررسي قرار گرفت. جهت گردآوري داده‌ها، از پرسشنامه نگرش ديني خداياري‌فرد و رحيمي نژاد (1388)، پرسشنامه عملكرد تحصيلي درتاج (1382) و پرسشنامه تنيدگي تحصيلي (دوران دانشجويي) Gadzella Baloglu (2001) استفاده شد. تحليل داده‌ها با روش مدل معادلات ساختاري و از طريق نرم‌افزار Amos صورت گرفت. مدل مفهومي تحقيق به برازش تأييدي قرار گرفت و در ادامه ضرايب رگرسيوني استاندارد مدل تبيين شدند. يافته‌هاي پژوهش نشان داد نگرش ديني داراي اثر مستقيم مثبت 0.32 بر عملكرد تحصيلي و همچنين اثر غيرمستقيم مثبت به ميزان 0.048 مي‌باشد. بنابراين نگرش ديني علاوه بر تأثير مثبتي كه بر عملكرد تحصيلي دارد، از طريق كاهش تنيدگي تحصيلي، سبب بهبود اين عملكرد در دانشجويان مي‌گردد. بنابراين به مسئولان امر توصيه مي‌شود كه با اهتمام هرچه بيشتر به تقويت نگرش ديني دانشجويان، زمينه افزايش عملكرد تحصيلي و كاهش رخداد تنيدگي تحصيلي را فراهم آورد.